Διαρκής σφαγή στα μουλωχτά με τη σφραγίδα του αστικού κράτους

Οι θαλάσσιες δίαυλοι που ακολουθούν κάθε χρόνο δεκάδες-εκατοντάδες, χιλιάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά που αναζητούν ασφάλεια σε σκάφη φέρετρα- και έχουν γίνει όλο και πιο επικίνδυνες με υψηλά ποσοστά θνησιμότητας είναι βασικά δύο: Η εξ ανατολών –δική μας, στο Αιγαίο και η λεγόμενη της Κεντρικής Μεσογείου.
Άτομα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και προσπαθούν να γλυτώσουν από πολέμους, διωγμούς και λιμούς διασχίζοντας πάνω σε καρυδότσουφλα νερά επικίνδυνα – τις περισσότερες φορές έχουν ήδη δοκιμαστεί από παρατεταμένες περιόδους κράτησης στις φυλακές και στρατόπεδα.

Οι γαλάζιοι και ροζ διαχειριστές της ΕΕ, που θεωρούσαν άλλοτε «θαυματουργή» τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, ή με τη Λιβύη γιατί λόγω και μόνο της ύπαρξής της, όπως έλεγαν, σταματούσε τις προσφυγικές ροές, αλλάζουν κατά το δοκούν τροπάρι κάθε φορά που οξύνεται το πρόβλημα, ότι δηλ. –δήθεν το θέμα δεν είναι οι Συμφωνίες (που είναι καλές και άγιες), αλλά η εφαρμογή τους.
Και -με κοινή ευρωενωσιακή στρατηγική, μόνιμη επωδός τόσο της κυβέρνησης της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «αυτές τις ώρες δεν χρειάζεται μικροπολιτική και μπαλάκι ευθυνών».
Είναι όντως άβολη για αυτούς η αναζήτηση ευθυνών όταν και οι δυο έχουν στηρίξει με όλα τα μέσα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ στις χώρες των ξεριζωμένων προσφύγων για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ενώ συμφωνούν απόλυτα κι οι δυο με τους  ευρωενωσιακούς σχεδιασμούς.

Από την άλλη κάποιοι «υπεράνω κομμάτων» εντοπίζουν το πρόβλημα στην προοδευτική εξαφάνιση ατόμων και οντοτήτων -διεθνών, κυβερνητικών και ΜηΚυΟ- «αφιερωμένων στη διάσωση στη θάλασσα».

Θυμίζουμε πως η Ευρώπη, από το 2016 και νωρίτερα, άρχισε να επενδύει στην ενίσχυση της ικανότητας των θαλάσσιων αρχών της Λιβύης να περιπολούν τις ακτές τους, να παρακολουθούν πρόσφυγες και μετανάστες που κατευθύνθηκαν προς την Ευρώπη και να τους φέρουν πίσω στη Λιβύη, κάνοντας άτυπες συμφωνίες με «πολιτοφυλακές» που εμπλέκονταν στο λαθρεμπόριο προσφύγων και μεταναστών.
Παραδίπλα οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» ζητούσαν από το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα, με διαρθρωτική μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών πολιτικών μετανάστευσης και την εξασφάλιση ανοίγματος ασφαλών και τακτικών διαύλων για πρόσφυγες.
Από τον Ιούνιο του 2018, η νέα –τότε, ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να εντυπωσιάσει διασφαλίζοντας αποκλεισμό νέων αφίξεων «χωρίς νομική βάση ή δικαστική απόφαση» με τον πρώην υπΕξ Marco Minniti να ορίζει κώδικες συμπεριφοράς

Το τέλος του Mare Nostrum

Ήταν καλοκαίρι του 2013. Η Λιβύη είχε μετατραπεί μέσα από ένα λουτρό αίματος σε προτεκτοράτο (20- Οκτ-2011 έγιναν οι τελευταίοι σφοδροί βομβαρδισμοί στη Σύρτη και ο Καντάφι, συνελήφθη από «αντάρτες» και εκτελέστηκε)  και τα ναυάγια των σκαφών με πρόσφυγες διαδέχονταν το ένα το άλλο (τον Οκτώβρη του 2012 πνίγηκαν με μιας πάνω από 200) προσπαθώντας να διασχίσουν τη «Σικελική Μάγχη».
Η ΕΕνωσιακή επιχείρηση Mare Nostrum (όνομα και πράμα), έδωσε τη θέση της στην Triton, η οποία στόχευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον έλεγχο των συνόρων και επικαιροποιήθηκε με την  Sophia το 2015 και την «Θέμιδα» -Themis το 2018.

Τα νούμερα

Πάνω από 15.000 πέθαναν στη Μεσόγειο Θάλασσα μεταξύ 2014 και 2019 (με στοιχεία UNHCR ~1.000 το 2019 & ~1.300 το 2020)
Η σχέση μεταξύ αναχωρήσεων και ατόμων που πνίγηκαν στη θάλασσα αλλάζει δραματικά: το 2018, 1 στα 29 που ξεκίναγαν το ταξίδι, το 2019 1 στα 6 –έκτοτε δεν υπάρχουν στοιχεία.
Η έκδοση 2019 της έκθεσης Desperate Travel της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ καταγράφει ότι Ιαν-Σεπ-2019, περίπου 80.800 άτομα έφτασαν στην Ευρώπη κατά μήκος των διαδρομών της Μεσογείου (102.700 άτομα την ίδια περίοδο το 2018) με πάνω από το ένα τέταρτο ανήλικα παιδιά χωρίς γονείς.
Αν προσθέσουμε τις ροές «εξ ανατολών» μιλάμε για ασύλληπτα νούμερα.

Παράλληλα με ευρωπαϊκό «διάταγμα ασφάλειας» που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018, νέοι απαγορευτικοί κανόνες μπήκαν σε εφαρμογή: εκτός από την εμπορία ναρκωτικών, σεξουαλική επίθεση κλπ τώρα η «αντίσταση σε δημόσιο αξιωματούχο» είναι κυρίαρχη, ενώ ακυρώνεται η «προστασία για ανθρωπιστικούς λόγους».
Μέχρι τότε, η ανθρωπιστική προστασία εκδίδονταν σε περιπτώσεις όπου «τα άτομα διαφεύγουν από συγκρούσεις, διώξεις, φυσικές καταστροφές ή άλλα σοβαρά γεγονότα» επιτρέποντας (προσωρινά για δύο χρόνια) την πρόσβαση στην εργασία, τις κοινωνικές παροχές και την κοινωνική στέγαση. Εν ολίγοις, ήταν μια άδεια παραμονής, η οποία με κάποιο τρόπο εισήγαγε τον δικαιούχο της στον κοινωνικοοικονομικό ιστό της χώρας.
Τώρα πάνε κι αυτά: όσοι είχαν ανθρωπιστική άδεια εκδιώχθηκαν από τα κέντρα υποδοχής όπου στεγάστηκαν (τα περισσότερα Μόριες). Τους χορηγήθηκε -από τη μια στιγμή στην άλλη, μόνο μια προσωρινή άδεια που τους οδηγεί σε κατάσταση παρατυπίας, εάν η άδεια δεν μετατραπεί πριν από τη λήξη της.
Το Διάταγμα προβλέπει ακόμη σοβαρά μέτρα –ακόμη και προσωποκράτηση εναντίον όσων βοηθούν «παράνομους» μετανάστες.

ΟΗΕ: Σχεδόν 1.000 νεκροί σε προσφυγικές τραγωδίες σ΄ένα χρόνο

Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης κατέγραψε αύξηση των αναχωρήσεων μεταναστών, αλλά και των αναχαιτίσεων στην κεντρική Μεσόγειο.
Ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης Πολ Ντίλον είπε «ζητώντας καλύτερες πρακτικές διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών, καλύτερη διακυβέρνηση των μεταναστευτικών ροών και μεγαλύτερη αλληλεγγύη εκ μέρους των κρατών-μελών της ΕΕ, μπορούμε να καταλήξουμε σε μια πιο σαφή, ασφαλή και ανθρωπιστική προσέγγιση αυτού του θέματος, αρχής γενομένης με το να σώζουμε ζωές στη θάλασσα» υπογράμμισε.
Και προσέθεσε πως «έφθασε η ώρα» για την υιοθέτηση μιας «νέας προσέγγισης» (;;) Παρά την «αβεβαιότητα» στη Λιβύη, αυτή παραμένει σημαντικό σημείο διέλευσης για δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που επιδιώκουν κάθε χρόνο να φθάσουν στην Ευρώπη από τις ιταλικές ακτές, που απέχουν περίπου 300 χιλιόμετρα.

ΜΚΟ …και πάσης Ευρώπης

Ευρωενωσιακός ο άξονας καθώς και η εμπλοκή του κυκλώματος των ΜΚΟ που λυμαίνονται τα κονδύλια και αποτελούν «κράτος εν κράτη» σε πολλά hot spots και κέντρα φιλοξενίας, την ώρα μάλιστα που συνεχίζει το σχεδιασμένο χάος αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα υπουργείο.
Ο πυρήνας αυτής της αντιδραστικής στρατηγικής σ΄ότι αφορά τη χώρα μας υλοποιείται:

• Με την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, με βάση την οποία οι επαναπροωθήσεις στην Τουρκία θα γίνονται μόνο από τα ελληνικά νησιά των hot spots, με εξαίρεση τους λεγόμενους ευάλωτους, εξ ου και ο εγκλωβισμός τους εκεί.
• Με τον αντιδραστικό Κανονισμό του Δουβλίνου και το αντίστοιχο ευρωενωσιακό πλαίσιο ασύλου, που θεωρεί τις χώρες πρώτης γραμμής (σαν την Ελλάδα) ως αυτόματα υπεύθυνες για τους αιτούντες άσυλο, απαγορεύοντας τις λεγόμενες δευτερογενείς μετακινήσεις, δηλαδή να μεταβούν οι πρόσφυγες και μετανάστες στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους.
• Με τη στρατηγική του κεφαλαίου για ελεγχόμενη ροή όσων προσφύγων έχει ανάγκη το κεφάλαιο ως εργατική δύναμη.

Πολυεργαλείο...

Η ΕΕ αντιλαμβάνεται το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό ως κάτι πολύ περισσότερο από μια πηγή άντλησης φθηνού, ευέλικτου και ειδικευμένου προσωπικού για τους επιχειρηματικούς ομίλους της:
Ενα «πολυεργαλείο» πίεσης και μέσο διείσδυσης σε κρίσιμης γεωπολιτικής σημασίας περιοχές όπως η Μ. Ανατολή και η Αφρική, όπου η επικράτηση στα πεδία των αγορών και των πολεμικών αναμετρήσεων θα παίξει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία προσμένουν τα επιτελεία της ΕΕ.
Με τον ίδιο στόχο η ΕΕ ήδη διαχωρίζει τις χώρες σε «ασφαλείς και μη», υιοθετώντας και σχετικό κατάλογο που ανανεώνεται με βάση τα γεωπολιτικά συμφέροντά της σε χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και τις συμφωνίες που επιδιώκουν εκεί οι επιχειρηματικοί της όμιλοι, προσδοκώντας να προλάβει τους παγκόσμιους ανταγωνιστές τους (βασικά τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία).

Οι εντεινόμενοι ανταγωνισμοί μεταξύ τους δεν περιορίζονται στο Προσφυγικό. Στην ουσία αυτό περιλαμβάνεται σε μια σύνθετη διαπραγμάτευση.
Η κίνηση της αστικής τάξης της Γερμανίας και της Γαλλίας για συγκρότηση μηχανισμού ελεγχόμενης αποδοχής προσφύγων που θα προέρχονται από την Ιταλία - και τη Μάλτα - παρακάμπτοντας σε αυτήν τη φάση τις χώρες του Βίσεγκραντ (η λεγόμενη «Συμφωνία της Μάλτας») αποτελεί συμβιβασμό με την Ιταλία μετά την αλλαγή κυβέρνησης, με στόχο να φέρει σε πλεονεκτική θέση στη γειτονική χώρα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια σε βάρος των ρωσικών.

Η Άγκυρα, έχοντας ανοίξει τη «στρόφιγγα», παζαρεύει και ζητά επί της ουσίας νέα συμφωνία με επικαιροποιημένα, ευρύτερα γεωπολιτικά ανταλλάγματα, που δεν περιορίζονται μόνο στην κατοχύρωση «ζώνης ασφαλείας» στο έδαφος της Συρίας ως δήθεν ασπίδα στους Κούρδους, στις θεωρήσεις εισόδου για την ΕΕ ή τις νέες χρηματοδοτήσεις και τους όρους για μια αναβαθμισμένη τελωνειακή συμφωνία με την ΕΕ.
Η αστική τάξη της Τουρκίας παρεμβαίνει συστηματικά για να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βλέψεών της στο Κυπριακό, στο Αιγαίο αποσπώντας μερίδιο στο μοίρασμα της πίτας της Ενέργειας.

Η ΝΔ παρουσιάζει ως «διέξοδο» την κλιμάκωση της ίδιας αντιδραστικής πολιτικής που αναπαράγει τον διπλό εγκλωβισμό και οξύνει τα προβλήματα για τους χιλιάδες κατατρεγμένους και τους κατοίκους των νησιών.
Αξιοποιεί το έδαφος που έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την αποδοχή και εφαρμογή της Συμφωνίας Τουρκίας - ΕΕ, την πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και την εμβάθυνση της εμπλοκής της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, που γεννούν και οξύνουν το Προσφυγικό.

ΗΠΑ-Γερμανία τα βρίσκουν για τον Nord Stream 2

Μέρκελ και Μπάιντεν βρίσκουν κοινό έδαφος για τον αγωγό Nord Stream 2, παρά τις «ασάφειες», δεδομένου ότι το κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο κοιτάει πρώτα το σπίτι του…

Επισήμως η αμερικανική κυβέρνηση παραμένει αντίθετη με την κατασκευή του αγωγού, αλλά επί της ουσίας η διευθέτηση με τη Γερμανία σημαίνει ότι δεν πρόκειται πλέον να προβάλει αντίσταση στην ολοκλήρωση του έργου (σ’ αυτά έχει αποφανθεί η Πυθία με το Ήξεις, αφήξεις ου[κ], εν πολέμω θνήξεις».
Τόσο ο φετινός ένοικος του Λευκού Οίκου, ο Τζο Μπάιντεν, όσο και ο προκάτοχός του, Ντόναλντ Τραμπ, είχαν αντιδράσει έντονα (βλ τη –ελληνοποιημένη γνωστή παροιμία των καιρών του φασισμού στην Ιταλία, una faccia una razza) στην κατασκευή αγωγού για το φυσικό αέριο που θα ενώνει τη Ρωσία με τη Γερμανία, παρακάμπτοντας την Ουκρανία, στα πλαίσια γεωπολιτικών παιχνιδιών.
Για τις ΗΠΑ ο Nord Stream 2 δεν είναι παρά γεωπολιτικός ελιγμός του Βλάντιμιρ Πούτιν, που παγιώνει την εξάρτηση της Ευρώπης από ρωσικές εξαγωγές αερίου. Επιπλέον, πολλοί φοβούνται περαιτέρω αποσταθεροποίηση της γειτονικής Ουκρανίας, από τη στιγμή που η Ρωσία δεν θα έχει πλέον ανάγκη τους Ουκρανούς για να μεταφέρει αέριο στη Δύση.
Η σχετική συμφωνία λήγει το 2024, ενώ ο αγωγός Nord Stream 2 ολοκληρώνεται μέχρι το φθινόπωρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την τελευταία επίσκεψη της Άνγκελα Μέρκελ στην Ουάσιγκτον, την περασμένη εβδομάδα, η πρώτη ερώτηση που δέχθηκε η καγκελάριος σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον Αμερικανό πρόεδρο αφορούσε το ζήτημα του αγωγού.
«Οι καλοί φίλοι μπορούν να έχουν και διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα ζητήματα», απάντησε με διπλωματικό τρόπο. Μία εβδομάδα μετά την επίσκεψη Μέρκελ οι δύο πλευρές ανακοίνωσαν ότι κατέληξαν σε μία διευθέτηση του ζητήματος, χωρίς ωστόσο να έχουν εκλείψει τα γεωπολιτικά ερωτήματα που είχαν διατυπωθεί μέχρι σήμερα.
Κεντρική ιδέα του συμβιβασμού είναι η κοινή διαβεβαίωση προς την Ουκρανία, ότι δεν πρόκειται να περιέλθει σε ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία. Στην κοινή διακήρυξη ΗΠΑ και Γερμανίας αναφέρεται ότι και το Βερολίνο θα προχωρήσει σε κυρώσεις εναντίον της Μόσχας, σε περίπτωση που εκείνη χρησιμοποιήσει την «ενέργεια ως όπλο». Ωστόσο δεν διευκρινίζεται ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές». Παράλληλα, η Γερμανία δεσμεύεται να ασκήσει την επιρροή της στη Ρωσία, ώστε να παραταθεί η σημερινή συμφωνία με την Ουκρανία για τράνζιτ μεταφορά αερίου για χρονικό διάστημα έως και δέκα ετών.

Η αίσθηση της απειλής

Εργασίες κατασκευής του Nord Stream 2 στο λιμάνι της πόλης Βίσμαρ, στην ανατολική Γερμανία

«Δεν είναι καλή η κατάσταση που επικρατεί, ούτε ο αγωγός είναι καλός, αλλά θα πρέπει να βοηθήσουμε την Ουκρανία και έχω την αίσθηση ότι με τη συμφωνία κάνουμε σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση», αναφέρει η κορυφαία Αμερικανίδα διπλωμάτης Victoria (Jane Nuland), ενώ ο εντεταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης για τις διατλαντικές σχέσεις και ειδικός στη στρατιωτική διπλωματία, Peter Biber, κάνει λόγο για μία «καλή ημέρα, με θετικά μηνύματα προς την Ουκρανία».
Όμως οι ανατολικοί γείτονες της Γερμανίας εξακολουθούν να έχουν διαφορετική άποψη. Σε κοινή ανακοίνωση του πολωνικού και του ουκρανικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται μάλιστα ότι η συμφωνία έχει προκαλέσει «μία πολιτική, στρατιωτική και ενεργειακή απειλή για την Ουκρανία και την κεντρική Ευρώπη».
Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολόντιμιρ Ζελένσκι, σε ανακοίνωσή του, προειδοποιεί ότι «η απόφαση για τον Nord Stream 2 δεν μπορεί να λαμβάνεται πίσω από την πλάτη όλων εκείνων, για τους οποίους συνιστά πραγματική απειλή». Πριν από την επίσκεψη Μέρκελ στις ΗΠΑ ο Ζελένσκι είχε επισκεφθεί το Βερολίνο, ενώ στα τέλη Αυγούστου αναμένεται στον Λευκό Οίκο.

Στο μεταξύ, στο Κογκρέσο προμηνύεται οξεία «αντιπαράθεση» (βλ σκυλοκαβγάς) για το ζήτημα της Ουκρανίας.
Με ευρεία πλειοψηφία - άρα και με ψήφους των Δημοκρατικών, όχι μόνο των Ρεπουμπλικανών - η Βουλή των Αντιπροσώπων είχε ήδη εγκρίνει νομοσχέδιο για την επιβολή κυρώσεων σε επιχειρήσεις που εμπλέκονται στην κατασκευή του Nord Stream 2 (σσ. παρά τις κυρώσεις όμως αυτές δουλεύουν με φουλ τις μηχανές).
Τώρα ο Λευκός Οίκος διαβεβαιώνει ότι «θα τηρηθεί η νομοθεσία», αλλά τον Μάιο απέφυγε να επιβάλει κυρώσεις στην ελβετική θυγατρική της Gazprom, την Nord Stream 2 AG, με τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν να επικαλείται το «εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ» και δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι η κατασκευή του αγωγού θα ολοκληρωθεί.

«Ομοκρέβατος» του Πούτιν

Συνάντηση στο Βερολίνο με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ είχε προ ημερών ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολόντιμιρ Ζελένσκι

Ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Τεντ Κρουζ, ίσως ο πιο ένθερμος αντίπαλος του Nord Stream 2, κάνει λόγο για «γεωπολιτική νίκη» της Μόσχας και για «καταστροφή, τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τους συμμάχους μας».
Κατηγορεί μάλιστα τον Τζο Μπάιντεν ότι «είναι ομοκρέβατος του Πούτιν». Αυτό που δεν αναφέρει (τα καλά και συμφέροντα…) ωστόσο, είναι ότι ούτε ο Ρεπουμπλικανός προκάτοχός του σταμάτησε την κατασκευή του αγωγού, η οποία είχε ολοκληρωθεί κατά 95% τη στιγμή που ο Μπάιντεν πέρασε το κατώφλι του Λευκού Οίκου.

Στο Βερολίνο επικρατεί ανακούφιση για τη διευθέτηση με τις ΗΠΑ: Η Γιούλια Φρίντλαντερ, συνεργάτης του Atlantic Council για ευρωπαϊκά ζητήματα, επισημαίνει ότι «τώρα αρχίζει η πραγματική δουλειά για τη γερμανική κυβέρνηση» και ότι ο συμβιβασμός ήταν η μοναδική διέξοδος από τη «διπλωματική παγίδα» στην οποία είχαν περιέλθει και οι δύο πλευρές με δική τους ευθύνη τα προηγούμενα χρόνια. Κατά την άποψή της «η Ουάσιγκτον είχε κάνει το λάθος να μετατρέψει ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα σε αμερικανικό πρόβλημα…»

ℹ️   Με πληροφορίες από Nord Stream 2 & Deutsche Welle

Το κίνημα συμπαράστασης στην Κούβα επεκτείνεται μέσα στις ΗΠΑ

Ο Μπάιντεν πρέπει –επιτέλους να ανοίξει τ’ αυτιά του: Εκατοντάδες -περισσότεροι από 400, οι πρώτοι που υπόγραψαν, καλώντας στη μάχη για την άρση του αποκλεισμού (εμπάργκο) της Κούβας, οι περισσότεροι επώνυμοι αμερικανοί γεγονός που δείχνει την απόρριψη των απάνθρωπων και αδικαιολόγητων ποινικών μέτρων που αποσκοπούν στο να γονατίσουν το λαό του νησιού της επανάστασης –που έχει επιλέξει αποφασιστικά την αυτοδιάθεση και υπό το φάσμα της πείνας να εμποδίσουν την παραπέρα οικονομική και κοινωνική του ανάπτυξη.

Αφήστε την Κούβα να ζήσει !

Let Cuba Live! Αυτό διαβάζει κανείς και στο πρωτοσέλιδο της The New York Times της Παρασκευής 23 Ιούλη, όπου υπάρχει  στην επιρροή της αμερικανικής εφημερίδας, όπου υπάρχει και ολόκληρο το υπόμνημα προς τον Biden με τη σχετική φόρμα «υπογράψτε εδώ» .
«Οι φωνές συγκλίνουν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και χτυπούν την πόρτα του οβάλ γραφείου του Λευκού Οίκου, ώστε ο σημερινός κάτοχός του να ακούει τη δίκαιη απαίτηση: τερματίστε τον μακρύ και σκληρό αποκλεισμό κατά της Κούβας» αναφέρεται.

Στις περισσότερες από 400 υπογραφές, μεμονωμένες και για λογαριασμό θεσμικών οργάνων και οργανώσεων της αμερικάνικης κοινωνίας των πολιτών, που αρχικά στήριξαν την επιστολή σε λίγες μόνο ώρες προστέθηκαν νέες δεκάδες και μέχρι σήμερα εκατοντάδες.

Με σεβασμό και χωρίς υπαναχωρήσεις, ο πρόεδρος καλείται να «υπογράψει αμέσως εκτελεστική εντολή και να ακυρώσει τα 243 καταναγκαστικά μέτρα του Trump».
Κατ 'αυτόν τον τρόπο, αναφέρεται στην παραπέρα ενίσχυση του αποκλεισμού από τη διοίκηση Donald Trump. Η εμπορική, οικονομική και χρηματοοικονομική πολιορκία που επέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Κούβα από τις 7 Φεβρουαρίου 1962, πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις κατά την εποχή του Ρεπουμπλικανικού μεγιστάνα, η οποία ενέτεινε τη δίωξη οικονομικών οντοτήτων, πλοιοκτητών και εταιρειών στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα μέρη του κόσμου, έβγαζε νότες για το νησί ως προορισμό για τουριστικές κρουαζιέρες, κατέγραψε κουβανικές οργανώσεις και άτομα σε μαύρες λίστες και διέκοψε την αποστολή οικογενειακών εμβασμάτων προς την Κούβα.
Ο Τραμπ, με τη συν-χορηγία της ακροδεξιάς μαφίας που εδρεύει στη Νότια Φλόριντα, ενθάρρυνε μια πυρετώδη αντι-κουβανική εκστρατεία, που αντικατοπτρίζεται στην ένταξη της Κούβας μεταξύ των χωρών που –δήθεν, χρηματοδοτούν την τρομοκρατία και την ποινικοποίηση της ευγενούς κουβανικής ιατρικής βοήθειας σε δεκάδες έθνη.

«Δεν υπάρχει λόγος - λέει μια από τις παραγράφους του - να διατηρηθεί η πολιτική του Ψυχρού Πολέμου που απαιτούσε από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιμετωπίσουν την Κούβα ως εν δυνάμει εχθρό και όχι ως γείτονα. Αντί να ακολουθήσουμε την πορεία που έθεσε ο Τραμπ στις προσπάθειές του να αναιρέσει το άνοιγμα (που δεν πραγματοποιήθηκε –το αντίθετο μάλιστα…) του Προέδρου Ομπάμα στην Κούβα, του ζητάμε να προχωρήσει. Κάντε το άνοιγμα και ξεκινήστε τη διαδικασία τερματισμού του εμπάργκο. Ο τερματισμός του μπλόκο τροφίμων και φαρμάκων πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα.
«Φαίνεται αδιανόητο», επισημαίνεται, «ειδικά κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, να παρεμποδίζουμε σκόπιμα τα εμβάσματα και τη χρήση παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από την Κούβα, δεδομένου ότι η πρόσβαση σε δολάρια είναι απαραίτητη για την εισαγωγή τροφίμων και φαρμάκων».

Η επιστολή υπενθυμίζει ότι στις 23 Ιουνίου, τα περισσότερα κράτη –σχεδόν όλα, μέλη των Ηνωμένων Εθνών ψήφισαν για πολλοστή φορά απαιτώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες τον τερματισμό του αποκλεισμού, όπως πάγια γίνεται τα τελευταία 30 χρόνια από τη διεθνούς κοινότητας στον ΟΗΕ.

Οι υπογραφές

Σημαντικό μέρος των υπογραφόντων του εγγράφου είναι πολίτες και οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών:
Ξεχωρίζουν οι ειρηνιστικές και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η γυναικεία ομάδα Codepink, ο συνασπισμός Answer (που εμφανίστηκε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου), οι Pastores por la Paz (αναγνωρίζονται στην Κούβα για τις ενέργειές τους κατά του αποκλεισμού), το People’s Forum (που στηρίζει ανέργους, περιθωριοποιημένους και εκμεταλλευόμενες μειονότητες), και το Black Lives Matter, το δυναμικό κίνημα κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βαρβαρότητας της αστυνομίας, το οποίο έχει διασυνδέσεις στο νησί με το Centro Memorial Martin Luther King Jr.
Μεταξύ γνωστών καλλιτεχνών και διανοούμενων, το αίτημα έχει τεράστιο συντονισμό, ξεχωρίζουν οι δημοφιλείς ηθοποιοί Susan Sarandon, Jane Fonda, Marisa Tomei, η Βρετανή Emma Thompson ο Danny Glover, Peter Coyote και Mark Ruffalo, ο σκηνοθέτης Oliver Stone, ο σκηνοθέτης και τραγουδιστής Boots Riley, ο rapper Noname ο θεατρικός συγγραφέας Eve Ensler (δημιουργός του παγκοσμίου φήμης κομματιού The Vagina Monologues) και πολλοί άλλοι.

Στους ακαδημαϊκούς περιλαμβάνονται ο γλωσσολόγος και πολιτικός επιστήμονας Noam Chomsky, ο αναλυτή στρατιωτικών υποθέσεων Daniel Ellsberg, ο ιστορικός Roxanne Dunbar-Ortiz, ο φιλόσοφος Cornel West ο ακτιβιστής - διανοούμενος James Counts Early κλπ.

Παγκόσμια ανταπόκριση

Η πρωτοβουλία επικυρώθηκε αμέσως από πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες από διάφορες χώρες, όπως οι πρώην πρόεδροι Luiz Inácio Lula, από τη Βραζιλία και Rafael Correa, από τον Ισημερινό (μαζί και ο υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές εκεί, ο Andres Arauz).
Μεταξύ των Βραζιλιάνων είναι οι υπογραφές του συνθέτη και μυθιστοριογράφου Chico Buarque de Hollanda, του ηθοποιού Wagner Moura, του συγγραφέα Fernando Morais, του θεολόγου Leonardo Boff, του συγγραφέα και του θρησκευτικού ηγέτη Frei Betto, του προέδρου του Εργατικού Κόμματος, Gleisi Hoffmann και του κινήματος Movimiento sin Tierra.

Ο τιμημένος με  βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, Adolfo Pérez Esquivel, από την Αργεντινή οι φιλόσοφοι και ακτιβιστές ινδικής καταγωγής Gayatri Spivak και Vijay Prashad, Γάλλος-Βραζιλιάνος κοινωνιολόγος Michael Löwy και Βρετανός πολιτικός Jeremy Corbyn τέλος ο (σσ. με τίτλο γνωστός και μη εξαιρετέος πρ. υπΟικ του Τισπρέικου…) Γιάνης Βαρουφάκης.

Στο δια ταύτα

Χωρίς να υποτιμάμε καμιά κίνηση ή κίνημα, προς την κατεύθυνση στήριξης της Κούβας, θεωρούμε ότι «στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο», χωρίς «Γιάνηδες».
Με τη συμμετοχή του λαού και της πρωτοπορίας του, που σε πολιτικό επίπεδο είναι το ΚΚ, με την ιδεολογική μάχη ενάντια στους κυρίαρχους αστικούς μηχανισμούς και στα παντοδύναμα ελεγχόμενα ΜΜΕ - ΜΚΔ.
Με τη συνεχή σωστή ενημέρωση –«η γνώση είναι δύναμη» για όσους βρίσκονται σε διακοπές –η δουλειά του μερμηγκιού δε σταματάει ποτές ...ακόμα κι όταν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, κάτι θα βρει να κάνει.

 

 

Αφιέρωμα στην Ειρήνη Γκίνη την πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Έκτακτου Στρατοδικείου.

«Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα, οι καιροί κι αντιλαλούν απ' τα στερνά σου τα τραγούδια πόλεις, βουνά, λαγκάδια και ουρανοί. Δίπλα στο μνήμα σου, το μίσος μας λαμπαδά. Σ' ένα χωριό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή τώρα περνάει απ' το σχολείο σου όλη η Ελλάδα».

Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα), 24χρονη νηπιαγωγός από το χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) της Εδεσσας, ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Έκτακτου Στρατοδικείου.

Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες σλαβομακεδόνες. Από μικρή ακόμα γεύτηκε τις πίκρες και τα βάσανα της ζωής. Εμεινε ορφανή από μητέρα και μεγάλωσε μέσα σε χίλια βάσανα και δυσκολίες. Η έλλειψη της μητρικής στοργής θέριευε τη δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους. Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από τα πρώτα βήματα, της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό.
Αποφοίτησε το 1939 από το διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς, αλλά η δικτατορία του Μεταξά δεν την διορίζει επειδή είναι «μακεδονοπούλα». «Αυτό την έκανε να νιώσει πιο πολύ το ζυγό κάτω από τον οποίο στέναζε η πατρίδα». Το 1940 διορίστηκε προσωρινά νηπιαγωγός σε ένα χωριό της Εδεσσας. «Καλή δασκαλίτσα», έλεγε όλο το χωριό για τη Μίρκα.
Η Ειρήνη οργανώθηκε το 1942 στην ΕΠΟΝ ενώ το 1943 κατατάχθηκε στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν. Από το 1942 δουλεύει στο χωριό της παράνομα. Ξεσηκώνει τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα. Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας.

Το καλοκαίρι του 1946, στο δάσος της Έδεσσας, κρύβονται η μικρή ανταρτοομάδα του Καϊμακτσαλάν.
200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες κύκλωσαν το μέρος. Η Μίρκα ήταν με άλλους 6 συντρόφους, όλοι άοπλοι. Μόνο αυτή είχε ένα παραμπέλ. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη... Χρειαζόταν σε τέτοιες στιγμές θάρρος, αποφασιστικότητα, αυτοκυριαρχία.
Πλησιάζουν... Η θαρραλέα Μίρκα δε χάνει το θάρρος της. Σηκώνει το παραμπέλ και σκοπεύει. Αλλά οι σφαίρες της είναι λίγες και εκείνοι είναι πολλοί. Ετσι πέφτει στα χέρια τους μαζί με τους συντρόφους της.
Παρά τα άγρια βασανιστήρια δε λύγισε. «Οι μαυροσκούφηδες με τα ξίφη, με τα νύχια, της ξέσκισαν το κορμί και τα ρούχα, της ξερίζωσαν τα μαλλιά, κι έτσι όπως ήταν τη γύριζαν στους δρόμους της Έδεσσας. Η Μίρκα κρατούσε ψηλά και περήφανα το κεφάλι. Χαμογελούσε στο λαό που έτρεχε να τη δει και να τη θαυμάσει, στο λαό που τόσο αγάπησε και για τον οποίο τόσο αφειδώλευτα αργότερα έδωσε και τη ζωή της.
Μετά από όλα τα βασανιστήρια, τη θάψανε ζωντανή ως το λαιμό και πυροβολούσαν πάνω της. Οχι μόνο υπομένει καρτερικά όλα τα βασανιστήρια, αλλά εμψυχώνει και τους συντρόφους της. «Ράψτε τα στόματα, σύντροφοι! Ούτε κουβέντα στους προδότες!»

Στις 25 Ιούλη 1946 μαζί με τους 6 συντρόφους της πέρασε από Έκτακτο Στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τρεις μέρες μετά την καταδίκη οδηγήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στα Γιαννιτσά. Ήταν η πρώτη επίσημη εκτέλεση που εγκαινιαζόταν ύστερα από την ψήφιση των «έκτακτων μέτρων».
Στις 18 Ιούνη 1946 υιοθετήθηκε από τη Βουλή το Γ' ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε την ίδρυση Έκτακτων Στρατοδικείων και καθόριζε ποινές θανάτου σε όποιον «στασίαζε», με σκοπό «να αποσπαστεί μέρος της ελληνικής επικράτειας», ενώ προέβλεπε μια σειρά κατασταλτικά μέτρα και απαγορεύσεις.
Στην ουσία, έβαλε τη σφραγίδα του νόμου του αστικού κράτους στην τρομοκρατία και τις δολοφονικές ενέργειες στις οποίες επιδίδονταν «παρακρατικές» ομάδες ενάντια στους κομμουνιστές σε όλη τη χώρα. Έτσι, η «μηχανή» των στρατοδικείων πήρε αμέσως μπροστά.

Δώδεκα εκτελέσεις μέσα σε πέντε μέρες

«Περήφανα αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα η Μίρκα. Σηκώθηκε, πλύθηκε, χτενίστηκε, ντύθηκε και τράβηξε αγέρωχη στον τόπο της εκτέλεσης, εμψυχώνοντας το λαό που παρακολουθούσε με κομμένη την αναπνοή. Σε όλο το δρόμο τραγουδούσε τη "Διεθνή" και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια. Δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια. Κι όταν τα εγγλέζικα όπλα ορθώθηκαν για να κόψουν το νήμα με τα 23 χρόνια ζωής της Μίρκας, εκείνη σήκωσε περήφανα το κεφάλι και φώναξε:
"Πίσω μας έρχονται χιλιάδες, εκατομμύρια μαχητές της λευτεριάς. Εμείς αύριο θάμαστε στρατός και θα σας συντρίψουμε... Ζήτω το ΚΚΕ!"»

Το γράμμα του φαντάρου

«... Σας συγχαίρω για την κόρη που γεννήσατε. Αυτή δέχθηκε το θάνατο με το γέλιο στο στόμα, ηρωικά και ψύχραιμα, τραγουδώντας. Ολοι που παρεβρεθήκαμε στην περίεργη και άγρια εκείνη εικόνα θαυμάσαμε. Κατά τις 5.30 η ώρα εγώ πλησίασα κοντά της και τη ρώτησα μήπως θέλει τίποτα να γράψω στους γονείς της. Αυτή με κοίταξε ήσυχα και μου είπε: "Εγώ πεθαίνω σαν τίμιος άνθρωπος για κάτι στο οποίο ολοκληρωτικά πιστεύω. Για την καλυτέρευση όχι προσωπικά της δικής μου ζωής, αλλά για τη ζωή όλων των ανθρώπων"...»
Αυτά αναφέρει ένας από τους φαντάρους του εκτελεστικού αποσπάσματος στο γράμμα του προς τον πατέρα της Ειρήνης Γκίνη.
σσ. Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Μορφές Ηρώων»

Η Έλλη Αλεξίου για την Ειρήνη Γκίνη

«Η Γκίνη, δασκάλα, είναι η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε από στρατοδικείο με τους Αμερικανούς πια να εξουσιάζουν τον τόπο μας.... Το Στρατοδικείο Γιαννιτσών την καταδίκασε σε θάνατο και κει εκτελέστηκε στις 26-7-1946. Διηγούνται πως την παραμονή του θανάτου της στη φυλακή τραγουδούσε όλη τη νύχτα. Το ίδιο τραγουδούσε και στο αυτοκίνητο καθώς τη μετέφεραν στον τόπο της εκτέλεσης. Το απόσπασμα το αντίκρισε με ψυχραιμία και παλικαριά. Στην έκθεση που στάλθηκε στο υπουργείο για τα καθέκαστα της εκτέλεσης αναφερόταν ανάμεσα στ' άλλα: "...Οι επτά καταδικασθέντες αντίκρισαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα. Και δεν εδέχθησαν να δεθούν οι οφθαλμοί των... Περισσοτέραν ψυχραιμία επέδειξαν η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, η οποία έψαλλε τον Υμνον της Διεθνούς και εκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ".
Κι αν όλα αυτά δεν είναι ακριβή και μόνο αληθινό είναι πως τραγουδούσε και πως δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια, και μόνο αυτά βροντοφωνάζουν τη λεβεντιά της».
(Από το βιβλίο της Ελλης Αλεξίου «Βασιλική Δρυς», Εκδόσεις «Καστανιώτη»)

Η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε, η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη
Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα οι καιροί
κι αντιλαλούν απ’ τα στερνά σου τα τραγούδια
πόλεις, χωριά, λουλούδια κι ουρανοί.

Μπροστά στο μνήμα σου στέκει το μίσος μας λαμπάδα. Σ’ ένα σχολειό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή τώρα περνάει απ’ το σχολειό σου όλη η Ελλάδα

Στις 25 Ιούλη του 1946 το έκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών καταδικάζει σε θάνατο 7 άτομα με την κατηγορία ότι αποτελούσαν την ένοπλη ομάδα ΝΟΦ (Λαϊκό Απλευθερωτικό Μέτωπο). Ανάμεσα τους και μια γυναίκα, η δασκάλα Ειρήνη Γκίνη. Ηταν «συμμορίτες», «αυτονομιστές» και «κακούργοι» κατά το κατηγορητήριο.
« Επτά ακόμα εχθροί της πατρίδας, επτά όργανα της αναρχίας και των ξένων… έπεσαν σήμερα υπό τας σφαίρας της Δικαιοσύνης της Πατρίδας… άπαντες ανταπέδωσαν τη ζητωκραυγή της Γκίνη την στιγμήν ακριβώς που η ομοβροντία του αποσπάσματος εξήπλωσε καταγής τα πτώματα επτά κοινωνικών και εθνικών αποβρασμάτων…» («ΦΩΣ» της Θεσσαλονίκης, Ιούλη 1946)

«Η Ειρήνη Γκίνη, τόσο στην κατάθεσή της, όσο και στην απολογία της είπε ότι είναι στέλεχος της ΝΟΦ και ότι όχι μόνο δεν έχει καμμιά σχέση με τις αυτονομιστικές κινήσεις, αντίθετα αγωνίζεται εναντίον των αυτονομιστικών ραδιουργιών που υποκινούν οι Άγγλοι.
(…)
Πρέπει να σημειωθεί ότι όπως αποκαλύφθηκε πανηγυρικά στη δίκη η Ειρήνη Γκίνη πολέμησε σ’ όλη την περίοδο της κατοχής με αυτοθυσία και ηρωισμό τους Οχρανίτες του Κάλτσεφ» («Ριζοσπάστης» 27/7/1946).
Η Μίρκα είχε πάρει μέρος σε πολλές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ και ήταν μία από τους επικεφαλής στην ανατίναξη της αμαξοστοιχίας των γερμανών στο Μουχαρέμ Χάνι, κοντά στην Εδεσσα, τον Αύγουστο του 1944.
Την επομένη, 26/7/1946, εκτελούνται. Για πρώτη φορά ο ελληνικός στρατός τουφεκίζει γυναίκα. Ήταν μόλις 23 ετών… Ήταν επίσης μια από τις πρώτες εκτελέσεις με βάση το διαβόητο Γ’ Ψήφισμα που ακολούθησε τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 και οδήγησε σε εκατόμβες κομμουνιστών.
Την παραμονή της εκτέλεσής της, στη φυλακή η Ειρήνη Γκίνη τραγουδούσε όλη τη νύχτα. Το ίδιο και στο αυτοκίνητο που τους μετέφερε στον τόπο της εκτέλεσης. Αντίκρισε το εκτελεστικό απόσπασμα με ψυχραιμία και παλικαριά.

Ο Τύπος την επόμενη ημέρα έγραφε:
«…Οι εκτελεσθέντες αντίκρισαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα. Η νηπιαγωγός Ειρήνη Γκίνη έψαλλε τον Ύμνον της Διεθνούς και εζητοκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ».

Μια μικρή δασκάλα εξευτέλισε και εκμηδένισε ηθικά ολόκληρο τον κόσμο της σαπίλας

 Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων απόδοσης τιμής στους αλύγιστους της ταξικής πάλης και των εορτασμών για τα 100χρονα του ΚΚΕ το Νοέμβρη του 2016, με μια συγκινητική εκδήλωση, η ΤΟ Πέλλας του ΚΚΕ τίμησε την κομμουνίστρια Ειρήνη (Μίρκα) Γκίνη και τους συντρόφους της, στα 70 χρόνια από την εκτέλεσή τους Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιώργος Χαβατζάς, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Την εκδήλωση άνοιξε η Καίτη Χατζηβασιλειάδου, Γραμματέας της ΤΟ Πέλλας, η οποία αναφέρθηκε και σε στοιχεία του βιογραφικού της Ειρήνης (Μίρκα) Γκίνη, που, μαζί με χιλιάδες άλλους, πέρασε στο πάνθεον των ηρώων των λαϊκών αγώνων.
Στη συνέχεια, έγινε ανάγνωση κειμένων από το Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, που αναφέρονται στη ζωή και τη δράση της Ειρήνης (Μίρκα) Γκίνη: Το «Πώς γνώρισα τη Μίρκα», από αφήγηση της σ. Ουρανίας Μπουκουβίνα, το «Πολυβολείο αφιερωμένο στη μνήμη της Ειρήνης Γκίνη» και το κείμενο «Ειρήνη Γκίνη» του Απόστολου Σπήλιου δημοσιευμένο στη στήλη «Σφυριές» του «Ριζοσπάστη» στις 28-7-1946.
Ακολούθησε απονομή τιμητικών πλακετών της ΤΟ Πέλλας του ΚΚΕ προς τους απογόνους των εκτελεσμένων λαϊκών αγωνιστών.
Στο χώρο της εκδήλωσης λειτούργησε έκθεση με ντοκουμέντα από το Αρχείο του ΚΚΕ που αφορούσαν την περίοδο της «λευκής τρομοκρατίας» (1945 - 1946), τη θέσπιση του Γ' Ψηφίσματος, το Εκτακτο Στρατοδικείο των Γιαννιτσών και την εκτέλεση των λαϊκών αγωνιστών.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και παρέλαβαν τις τιμητικές πλακέτες, απόγονοι της Ειρήνης Γκίνη, του Δημήτρη Λύμπα και του Γεώργιου Μουτσάκη, ενώ τις επόμενες μέρες κλιμάκιο στελεχών της ΤΟ Πέλλας του ΚΚΕ θα παραδώσει τις τιμητικές πλακέτες σε συγγενείς - απόγονους του Πέτρου Περτσεμλή, Γεώργιου Πρώγιου, Θωμά Μιχαήλ και Χρήστου Στογιάννη.
Ιδιαίτερη ήταν η στιγμή που δύο νεαροί, ο Αντώνης Παπαδόπουλος και ο Αχιλλέας Γκίτσας, παίζοντας ακορντεόν, ερμήνευσαν ζωντανά το πολυτραγουδισμένο στην περιοχή τραγούδι της Ειρήνης (Μίρκα) Γκίνη.

Η θυσία τους φωτίζει το δρόμο του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 27 Ιούλη 1946 & ξυλογραφία από το βιβλίο "1000 σκοτωμένα κορίτσια"

Στην ομιλία του, ο Γιώργος Χαβατζάς, αναφέρθηκε στο σκηνικό που είχε διαμορφωθεί εκείνη την περίοδο και στην περιοχή της Πέλλας, με τη «λευκή τρομοκρατία», το έργο τρομοκράτησης και εξόντωσης των λαϊκών αγωνιστών να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και το Γ' Ψήφισμα που κλιμάκωνε τις διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών.

Οπως είπε, λίγες μέρες μετά την εκτέλεση των καταδιωκόμενων αγωνιστών, «το θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ, η "Κομμουνιστική Επιθεώρηση", έγραφε στο κύριο άρθρο της: "Με την κατηγορία του «συμμορίτη», του «πράκτορα του σλαβισμού», δώδεκα ήρωες του ελληνοϊταλικού πολέμου και της Εθνικής Αντίστασης «δικάστηκαν» και καταδικάστηκαν σε τέσσερις διαφορετικές «δίκες» και εκτελέστηκαν μέσα σε μια εβδομάδα απ' τις 20 ως τις 27 του Ιούλη. Ανάμεσά σ' αυτούς, ένας Μουτσάκης που οργάνωσε στην Κατοχή τον εφεδρικό ΕΛΑΣ της Εδεσσας κι ανατίναξε επί κεφαλής τμήματος του ΕΛΑΣ δύο γερμανικές αμαξοστοιχίες με πολεμικό υλικό στο Μουχαρέμ Χάνι και μια υπέροχη ηρωίδα σαν τη δασκάλα Ειρήνη Γκίνη, που πολέμησε σ' όλη την εποχή της Κατοχής τους οχρανίτες του Κάλτσεφ και που συνέχισε κι έπειτα απ' την απελευθέρωση ως τη σύλληψή της, την καταδίκη της και την εκτέλεσή της να πολεμάει τους αυτονομιστές της Μακεδονίας, που τους οργανώνουν και τους υποκινούν οι Αγγλοι".

Ολο αυτό το ποτάμι του αίματος ήταν, χωρίς αμφιβολία, προϊόν της λευκής τρομοκρατίας, που οδήγησε τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο και που τώρα, μέρες του καλοκαιριού του '46, είχε αποκτήσει μια τυπική νομιμότητα».

Επίσης, ο ομιλητής παρουσίασε στοιχεία που αφορούν και το νομό Πέλλας, όπως καταγράφονται στο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 12 Ιούνη 1946 με τίτλο: «Αποκορύφωμα της Μοναρχικής Τρομοκρατίας. Καταστρέφουν την Μακεδονία. Εκκαθαριστικές Επιχειρήσεις - Φρικιαστικά Εγκλήματα, Εμπρησμοί, Εκτοπίσεις - Ερήμωση», ενώ σημείωσε ότι ιδιαίτερης έντασης ήταν οι διώξεις που ασκήθηκαν και σε βάρος του σλαβόφωνου πληθυσμού της Πέλλας.

Κλείσ’ το βιβλίο | Την αυγή σφάξαν μια κόρη
Αιματοπότες άνθρωποι.
Κι όλη τη μέρα κλαίγαν τα δέντρα που είδανε το φόνο
Τέσσερα χιλιόμετρα έξω απ΄ τα Γιαννιτσά.
                    Ρίτα Μπούμη-Παπά

Η σύλληψη, τα βασανιστήρια και η εκτέλεση

Προς τα τέλη του Ιούνη του 1946 "καταδίδεται" στις διωκτικές αρχές της Εδεσσας το λημέρι "Μαργαρίτα - Λύκοι - Σωτηρία" και τις πρωινές ώρες της 7^ης Ιούλη του 1946, ισχυρές δυνάμεις χωροφυλακής και ΜΑΥδων (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου), το περιζώνουν από παντού και ύστερα από μάχη κατορθώνουν από τους εκατό περίπου αγωνιστές, να συλλάβουν μόνο τους δέκα:

• Γκίνη Ειρήνη του Κων/νου, Δασκάλα ετών 27, κάτοικος Ξανθογείων
• Περτσεμλής ή Παπαδημητρίου Πέτρος του Ευαγγέλου, Ξυλουργός ετών 35, κάτοικος Εδεσσας
• Πρώγιος Γεώργιος του Νικολάου, Ξυλουργός ετών 29, κάτοικος Εδεσσας
• Μιχαήλ Θωμάς του Δημητρίου, Γεωργός ετών 55, κάτοικος Βρυττών
• Στογιάννης Χρήστος του Γεωργίου, Εργάτης ετών 46, κάτοικος Εδεσσας
• Λύμπας Δημήτριος του Αναστασίου, Γεωργός ετών 40, κάτοικος Αγρα Πέλλας
• Μουτσάκης Γεώργιος του Κων/νου, Κουρέας ετών 37, κάτοικος Πλαγιάς Παιονίας Κιλκίς
• Σιπάκης Λάζαρος του Κων/νου, Γεωργός ετών 60, κάτοικος Αρνισσας
• Ασπασία συζ. Γεωργίου Μουτσάκη, Οικιακά ετών 26, κάτοικος Πλαγιάς Παιονίας Κιλκίς
• Μαυροπουλίδου Ειρήνη του Γεωργίου, Νοσοκόμα ετών 33, κάτοικος Εδεσσας

Ως αργά το απόγευμα, τους κακοποιούν ώρες ολάκερες. Τους καταματώνουν. Τους περνούν τις χειροπέδες και τους κατεβάζουν στους Λύκους, κλείνοντάς τους στο εκκλησάκι του νεκροταφείου.
Στις 8 Ιούλη τους κατεβάζουν όλους μπροστά στο σχολείο των Λύκων και καλούν τους κατοίκους να τους υποδείξουν ποια ή ποιος από τους συλληφθέντες, τους ζήτησαν ή πήραν τρόφιμα, ρουχισμό, οπλισμό κ.λπ. αλλά κανείς από τους κατοίκους δεν υπόδειξε ούτε έναν.
Την ίδια μέρα, προς το απόγευμα, πεζοπορώντας τους, νηστικούς, με δύο από τους αγωνιστές τραυματισμένους (την Μαυροπουλίδου και τον Πρώιο), με τα ρούχα ολονών τους ματωμένα, τους φέρνουν δεμένους στο Κλεισοχώρι Εδεσσας και από εδώ "νικητές και τροπαιούχοι" με την Μίρκα μπροστά, μπαίνουν στην Εδεσσα και αφού τους περπατήσουν στους κεντρικούς δρόμους της, κάτω από τις ύβρεις, τα γιουχαΐσματα και τις απειλές των "αγανακτισμένων" πολιτών καταλήγουν στη Διοίκηση Χωροφυλακής, και τους κλείνουν όλους μέσα σ' ένα βρώμικο κρατητήριο.

Στις 17 Ιούλη 1946, τους μεταφέρουν, πραγματικά σωματικά πτώματα από τα βασανιστήρια, στα Γιαννιτσά. Η αστυνομία τους ρίχνει όλους μαζί σε ένα μπουντρούμι.
Όπως στην Έδεσσα, έτσι κι εδώ, τους απαγόρευαν γιατρούς και φάρμακα, για τα βαριά τραύματα που τους άνοιξαν, τους στέρησαν ακόμα και επί μέρες και αυτό το σκυλίσιο συσσίτιό τους και το πιο αφόρητο απ' όλα που τους απαγόρεψαν την επίσκεψη των γονέων τους.
Φθάνοντάς τους σ' αυτήν την κατάσταση, στις 23 Ιούλη 1946, τους παραπέμπουν, με βάση το από 18.6.46 Γ' Ψήφισμα, στο Εκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών, με την κατασκευασμένη κατηγορία, "Μετοχή εις αυτονομιστικήν προδοτικήν ένοπλον ομάδα σκοπούσαν απόσπασιν μέρους της Ελληνικής Επικρατείας".
(...)
Το Εκτακτο Στρατοδικείο Γιαννιτσών καταδίκασε τους 7 πρώτους αγωνιστές σε θάνατο, οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή κάτω από τις ριπές των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος, στις 26 Ιούλη 1946, στις 6 η ώρα το πρωί, ενώ σε πολύχρονη φυλάκιση τους άλλους 3.

Σύμφωνα με όσα έγραψε ο Τύπος μετά τις εκτελέσεις, οι αγωνιστές αντίκρισαν το απόσπασμα σαν πραγματικοί ήρωες. Δε δείλιασαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν παρακάλεσαν για τη ζωή τους. Ησαν αγωνιστές που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην πατρίδα και στον αγώνα για τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή δημοκρατία. Επίσης, πολλοί απ' αυτούς ήσαν μέλη του ΚΚΕ, διαπαιδαγωγημένοι και συνηθισμένοι να ζουν παρέα με το θάνατο. Γι' αυτό, όταν στάθηκαν απέναντί του, τον χαιρέτησαν προφέροντας το όνομα του Κόμματος, που συμβόλιζε το πάθος τους για μια καλύτερη ζωή, για μια δικαιότερη κοινωνία.

(...)
Ο τότε Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης τόνιζε, μεταξύ άλλων, στις 28 Ιούλη 1946, στο κεντρικό άρθρο του "Ριζοσπάστη" με τίτλο, "Καινούργιες κρίσιμες στιγμές αν ο κάθε Έλληνας ακολουθήσει το δρόμο της Ελλάδας": "Μια μικρή δασκάλα η Ειρήνη Γκίνη, αυτή μονάχη εξευτέλισε και εκμηδένισε ηθικά ολόκληρο τον κόσμο της σαπίλας. Πώς φαντάστηκαν, όταν έχουν και μόνο το παράδειγμα της Γκίνη, ότι μπορούν να φτάσουν κάπου με τα εκτελεστικά αποσπάσματα; Ανοίγουν μόνο μεγαλύτερο το χάσμα και πληθαίνουν τους λογαριασμούς. Και αυτοί θάρθει μια μέρα πού θα εξοφληθούν. Γι' αυτό πρέπει να είναι περισσότερο από βέβαιοι..."
(...) Το Κόμμα μας είναι περήφανο για τη μεγάλη στρατιά των ηρώων και ηρωίδων που διαπαιδαγώγησε.
Είμαστε περήφανοι για τους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, που έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους, για να πάρει σάρκα και οστά το όραμα ενός νέου κόσμου χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, χωρίς κρίσεις, ανεργία και πολέμους, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Μπροστά στο γιορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματός μας, η ανάδειξη του αγώνα όλων όσοι κράτησαν ψηλά τη σημαία του αγώνα στις πιο δύσκολες συνθήκες των εκτοπίσεων, της φυλακής και των εκτελέσεων έχει τεράστια σημασία.

70 χρόνια από την εκτέλεση της Ειρήνης Γκίνη, της Μίρκας και των 6 συντρόφων, τιμάμε την προσφορά τους και εμπνεόμαστε από τον αγώνα τους.

Οι θυσίες και τα βάσανά τους δεν πήγαν χαμένα, συνεχίζουν να φωτίζουν τις "λεωφόρους του μέλλοντος", του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Συνεχίζουν να μας εμπνέουν, να μας γεμίζουν με ταξικό μίσος για τους εκμεταλλευτές και την εξουσία τους, να μας γεμίζουν περηφάνια, να μας δίνουν αντοχή και δύναμη για τη συνέχεια του αγώνα μας.
Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις.