#MeToo _Στερεότυπα στον χώρο της υποκριτικής για άνδρες και γυναίκες

 

(η “είδηση της ημέρα από τα αστικά ΜΜΕ και ΜΚΔ)
“Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός Κέιτ Γουίνσλετ η οποία υποδύεται τη διάσημη φωτορεπόρτερ Λι Μίλερ στη βιογραφική ταινία “Lee”, σε συνέντευξή που έδωσε αναφέρθηκε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη βιομηχανία του θεάματος. Σχολίασε μάλιστα ότι υπάρχουν διαφορετικά πρότυπα για τους άνδρες και τις γυναίκες ηθοποιούς.Κατά τα αστικά ΜΜΕ και ΜΚΔ “μιλά έξω από τα δόντια”.

Σύμφωνα με το Deadline, αφορμή ήταν το περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “Lee”, όπου ένα μέλος του συνεργείου την συμβούλεψε “να καθίσει πιο ίσια” για να μη φαίνονται οι ατέλειές της ενώ στη συνέχεια σχολίασε και το γεγονός, ότι η αντίδρασή της χαρακτηρίστηκε “γενναία”.

Μου αρέσει αρκετά να κάνω δηλώσεις… είπε _και στην πραγματικότητα, πρέπει να πω ότι είμαι στο σημείο που λέω: “Ξέρετε κάτι; Η ζωή είναι πολύ μικρή”, “Αλλά είναι ένα πράγμα που μου συμβαίνει αρκετά συχνά τελευταία, όταν οι άνθρωποι θα μου πουν: Ω, Θεέ μου, ήσουν τόσο γενναία σε αυτή την ταινία, δεν είχες μακιγιάζ και φαίνεσαι πραγματικά κάπως χάλια. Και σκέφτομαι, λέμε στους άντρες: Ήσουν τόσο γενναίος, που άφησες μούσι;”. Αυτά κατά τη διάρκεια των History Talks του History Channel, το Σάββατο 21 Σεπτ, στο Μουσείο Κινηματογράφου της Ακαδημίας

Επίσης, υπογράμμισε την ανισότητα στις ερωτήσεις που απευθύνονται σε γυναίκες σχετικά με το πώς συνδυάζουν την καριέρα με τη μητρότητα, κάτι που σπάνια γίνεται στους άνδρες.
“Και μετά υπάρχει ένα άλλο, (που ρωτάνε), πώς συνδυάζεις το να είσαι μητέρα και να κάνεις καριέρα;” συνέχισε η σταρ. “Λέμε, …Πώς συνδυάζεις το να είσαι πατέρας και να κάνεις καριέρα; Θέλω να πω, πρέπει να αλλάξουμε αυτή τη δυναμική”. Η Γουίνσλετ ήταν ένα από τα κορυφαία ονόματα στο πάνελ των History Talks, όπου συμμετείχαν και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί όπως οι Κέβιν Κόστνερ, Κέρι Ουάσινγκτον, Εύα Λονγκόρια κά καθώς και …πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ

Κίνημα #MeToo
_ #Κι εγώ μαζί επίσης

(συνειρμικά _υπάρχουν σχετικά ρεπορτάζ σε Ριζοσπάστη και 902.gr)
Ήταν το 2018 όταν το Ευρωκοινοβούλιο εξέφρασε την υποστήριξή του στην πρωτοβουλία του “κινήματος #MeToo”, με ψήφισμα που υιοθέτησε σχετικά με την “ηθική και σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας, στους δημόσιους χώρους και στην πολιτική ζωή της ΕΕ”, εκφράζει την ικανοποίησή του για την “ευρεία δημόσια συζήτηση”, η οποία “συμβάλλει στον αναπροσδιορισμό των ορίων σε σχέση με τη σεξουαλική παρενόχληση και τις αποδεκτές συμπεριφορές”. Το ψήφισμα αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στη μακρά αλυσίδα των συζητήσεων γύρω από τις καταγγελίες για κρούσματα σεξουαλικής παρενόχλησης μέσα από την πρωτοβουλία «#MeToo». Το έναυσμα για το κύμα καταγγελιών, που πυροδότησε και τη σχετική συζήτηση, δόθηκε, τον Οκτώβρη του 2017, όταν γνωστή ηθοποιός κατήγγειλε πως παρενοχλήθηκε από μεγαλοπαραγωγό του Hollywood, πριν από δύο περίπου δεκαετίες. Ακολούθησε χιονοστιβάδα ανάλογων καταγγελιών για λιγότερο ή περισσότερο πρόσφατα περιστατικά και κρούσματα, τόσο στη λεγόμενη «βιομηχανία του θεάματος» όσο και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Μέσα σε σύντομο διάστημα το «#MeToo», μια διαδικτυακή πρωτοβουλία που υπήρχε για περισσότερα από δέκα χρόνια, έγινε παγκόσμια γνωστό. Μάλιστα, το περιοδικό «Time» ανακήρυξε «Πρόσωπο της Χρονιάς» για το 2017 τις γυναίκες, κυρίως ηθοποιούς του Χόλιγουντ, που «έσπασαν τη σιωπή τους» και μίλησαν για την εμπειρία τους μέσα από την εν λόγω πρωτοβουλία. Ακολούθησε η πρωτοβουλία «Time's Up», που υποστηρίζεται επίσης από γνωστές ηθοποιούς, με στόχο να προσφέρει νομική υποστήριξη στις γυναίκες που δέχτηκαν σεξουαλική επίθεση ή παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους. Η σχετική συζήτηση, βρίσκεται σταθερά στην ατζέντα της επικαιρότητας, συχνά στις πρώτες της θέσεις. Ωστόσο, δεν έλειψαν οι αιχμές που εντόπιζαν οικονομικές και άλλες σκοπιμότητες πίσω από τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν σε βάρος μιας σειράς προσώπων.
Δεν έλειψαν επίσης τα ερωτήματα για το αν η πρωτοβουλία έχει πάρει τα χαρακτηριστικά μιας «μόδας» και οι αμφιβολίες για το αν αποκλίνει ή όχι από το σκοπό της. Την εμφάνισή τους έκαναν «σκιές» και «σύννεφα» σε βάρος «πρωταγωνιστικών» προσώπων, οι κατηγορίες των οποίων φαίνεται να γύρισαν μπούμερανγκ, μετατρέποντας τα «θύματα» της μίας μέρας στους «θύτες» της επόμενης.

Σύγχρονο περιτύλιγμα
στο αστικό φεμινιστικό ρεύμα

Ανεξάρτητα από το πώς εξελίσσεται η συζήτηση και τις αιχμές που υπερισχύουν κάθε φορά, το βέβαιο είναι αξιοποιείται ως «εργαλείο» πολλαπλά χρήσιμο στα χέρια αυτών που προσανατολίζουν το περιεχόμενό της και δίνουν σε αυτήν τον τόνο. Για παράδειγμα, δεν είναι τυχαίο ότι στο επίκεντρο των ρεπορτάζ στα αστικά ΜΜΕ βρίσκονται η μορφή της συγκεκριμένης «διαμαρτυρίας» _και άλλων παρόμοιων και ο «σεισμός» που προκαλεί στους κύκλους της «βιομηχανίας» του αμερικανικού κυρίως θεάματος, αφήνοντας στο περιθώριο την πολύμορφη βία που υφίστανται πολλαπλάσια οι γυναίκες της εργατικής τάξης, του λαού στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο.
Στη συζήτηση παρεισφρέουν ζητήματα που αναδεικνύουν σύγχρονες πλευρές της γυναικείας ανισοτιμίας, υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα και διακρίσεις που βιώνουν οι γυναίκες στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική τους ζωή, αποκομμένα όμως από την ταξική τους ρίζα, από τις πραγματικές αιτίες των πολλαπλών διακρίσεων που βιώνουν οι γυναίκες της εργατικής τάξης, του λαού.
Αποκομμένα όμως και από τους υλικούς όρους ζωής και εργασίας, τους εκμεταλλευτικούς μηχανισμούς χειραγώγησης και ενσωμάτωσης (μέσω των κρατικών μηχανισμών, της Εκπαίδευσης, των τηλεοπτικών εκπομπών, παιχνιδιών, σειρών, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κ.ά.), που αναπαράγουν μια σειρά από αντιδραστικές κοινωνικές απόψεις, αντιλήψεις και προκαταλήψεις για την κοινωνική θέση της γυναίκας.
Πάνω εκεί βρίσκει γόνιμο έδαφος και η εκδήλωση παρενοχλητικών και βίαιων συμπεριφορών σε βάρος των γυναικών, άλλων παθογόνων φαινομένων στις κοινωνικές σχέσεις, στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, φαινόμενα που οξύνονται όσο βαθαίνει η σήψη του καπιταλισμού.

Ατομική υπόθεση
η προστασία των γυναικών

Η ανάδειξη εξάλλου της συγκεκριμένης μορφής καταγγελίας και διαμαρτυρίας για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα αξιοποιείται για να περιβάλει με μανδύα προοδευτισμού τις σύγχρονες αστικές επιδιώξεις γύρω από τη «συμμετοχή των γυναικών». Ετσι, πίσω από τα μεγάλα λόγια για το «κοινωνικό κίνημα» του «#MeToo» αναπαράγεται η προβολή των γυναικών ως του «κοινωνικού υποκειμένου» που εναντιώνεται και αντιστέκεται στην επέλαση του «συντηρητισμού», του σεξισμού, της «πατριαρχίας», της παρενόχλησης και της βίας, με σβησμένες τις ταξικές διαφοροποιήσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι καμπάνιες και οι «εκστρατείες» ευαισθητοποίησης δεν μπορούν να δώσουν από μόνες τους λύση στα οξυμένα προβλήματα των κακοποιημένων γυναικών. Η προτροπή στις γυναίκες να «κοινοποιήσουν» στη διαδικτυακή πλατφόρμα τη βίαιη συμπεριφορά σε βάρος τους, δεν εξασφαλίζει ούτε κατά διάνοια την ουσιαστική στήριξή τους, τη στιγμή που έρχονται αντιμέτωπες με ένα αποσπασματικό, υποβαθμισμένο κρατικό δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών.

Ουσιαστικά, καθίσταται αποκλειστικά ατομική υπόθεση της γυναίκας η εξασφάλιση εκείνων των οικονομικών, κοινωνικών παραγόντων για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, αφήνοντας ορθάνοιχτη την πόρτα για την παρέμβαση διαφόρων ειδών ΜΚΟ, αλλά και μονοπωλιακών ομίλων, που παρέχουν νομική, συμβουλευτική υποστήριξη με «ημερομηνία λήξης». Αυτό επιβεβαιώνει άλλωστε και η κατεύθυνση των ευρωπαϊκών και κρατικών χρηματοδοτήσεων σε ΜΚΟ. Σε τελική ανάλυση, η όλη συζήτηση συμβάλλει στην «αναθέρμανση» του αστικού φεμινιστικού ρεύματος στο γυναικείο κίνημα, με σύγχρονο περιτύλιγμα, ώστε πιο αποτελεσματικά να προσανατολιστούν η σκέψη και η δράση εργαζόμενων και άνεργων γυναικών, ιδιαίτερα νεότερης ηλικίας, σε ανώδυνα κανάλια για την εκμεταλλευτική κοινωνία, ως στρόφιγγα εκτόνωσης και διαχείρισης της αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Κομμάτι στο παζλ
ενδοαστικών αντιπαραθέσεων

Στο ερώτημα αν το «#MeToo» μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός για να κινηθούν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση πολιτικές εξελίξεις, κάποιοι απαντούν καταφατικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα από την «εκστρατεία» έχει ξεκινήσει για τα καλά η συζήτηση γύρω από τη δυνατότητα να αναδειχθούν περισσότερες γυναίκες σε πολιτειακά αξιώματα στις ΗΠΑ, ακόμα και στην Προεδρία της χώρας. Ο επόμενος σταθμός σε αυτήν την προσπάθεια ήταν τότε οι ενδιάμεσες εκλογές για τα σώματα του αμερικανικού Κογκρέσου, με τους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους να κοντράρονται για την πλειοψηφία σε Βουλή και Γερουσία. Ηδη οι γυναικείες υποψηφιότητες στις εκλογές αυτές καταγράφονται αυξημένες, με δημοσιεύματα να κάνουν λόγο για αριθμούς ρεκόρ, πράγμα που αποδίδεται εν πολλοίς στο «#MeToo».
Εξάλλου, η ανάληψη της Προεδρίας από τον Ντ. Τραμπ είχε συνοδευτεί από διαδηλώσεις με σημαντική συμμετοχή γυναικών, που πυροδοτήθηκε από σεξιστικές και προσβλητικές δηλώσεις του Προέδρου. Όμως, η κατεύθυνση που έδωσαν οι οργανωτές στις κινητοποιήσεις, επιδίωξε να εντάξει τις δικαιολογημένες αντιδράσεις στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης που εξελίσσεται και δυναμώνει στο εσωτερικό της αμερικανικής αστικής τάξης για στρατηγικές επιλογές και προσανατολισμούς στην οικονομία και στην κρατική εξωτερική πολιτική.

άκρως επίκαιρο _και σχετικό
ΗΠΑ – Ντιμπέιτ: “Τραμπ = Καμάλα”…

Με προσωπικές ειρωνείες, επιθέσεις, ατάκες που ξεπερνούν και αυτά τα όρια της γελοιότητας η (γυναίκα) Καμάλα Χάρις και ο Ντόναλντ Τραμπ επιχείρησαν να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους, κατά τη διάρκεια του τηλεοπτικού σόου που στις ΗΠΑ ονομάζουν τηλεμαχία. Στο διά ταύτα, οι δύο υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές, πέρα από επιμέρους διαφορές -ανάλογα και με το ακροατήριο που απευθύνονται- παρουσίασαν το “όραμά” τους για το πώς οι ΗΠΑ και η αστική της τάξη θα διατηρήσουν τη θέση τους στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα, ανάλογα με τις ιεραρχήσεις των μερίδων του κεφαλαίου που απευθύνονται. Ένα “όραμα”-εφιάλτης για τους λαούς όλης της Γης και φυσικά τον ίδιο τον αμερικανικό λαό. Η υποψήφια των Δημοκρατικών, Κ. Χάρις, κατηγόρησε τον Τραμπ ότι είναι “περίγελος” των ξένων ηγετών, υποστηρίζοντας πως “δικτάτορες και αυταρχικοί ηγέτες” εύχονται να γίνει ξανά πρόεδρος “διότι γνωρίζουν πολύ καλά πως μπορούν να σας χειραγωγήσουν κολακεύοντάς σας και κάνοντάς σας χάρες”. Επίσης, τον επέκρινε πως “προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το ζήτημα των φυλετικών σχέσεων για να διχάσει τους Αμερικανούς”.

Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, Ντ. Τραμπ, αντέτεινε πως “πιθανότατα έφαγα μια σφαίρα στο κεφάλι εξαιτίας των πραγμάτων που λένε για μένα”, καθώς λένε “ότι είμαι απειλή για τη δημοκρατία”, αλλά “αυτοί είναι η απειλή για τη δημοκρατία”. Η γελοιότητα απογειώθηκε όταν ο Τραμπ αποκάλεσε “μαρξίστρια” την Χάρις!!!

Τόσο η Κ. Χάρις όσο και ο Ντ. Τραμπ υποστήριξαν το “δικαίωμα αυτοάμυνας” του Ισραήλ να σφαγιάζει τον Παλαιστινιακό λαό. Αν μη τι άλλο, ένα από τα πλακάτ που κράταγαν οι χιλιάδες άνθρωποι που διαδήλωσαν υπέρ του Παλαιστινιακού λαού στη Φιλαδέλφεια, την πόλη που έγινε το ντιμπέιτ, τα λέει όλα: “Τραμπ = Καμάλα”! Σημειώνεται, μάλιστα, ότι οι διαδηλωτές προπηλακίστηκαν από την Αστυνομία, στις ΗΠΑ της “δημοκρατίας”.

Η Κέιτ Γουίνσλετ (Kate Elizabeth Winslet, που κοντεύει τα 50 _γεννήθηκε το 1975) έχει κερδίσει το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Σφραγισμένα Χείλη, τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, τρία βραβεία BAFTA, ένα βραβείο BIFA, ένα βραβείο Έμμυ, ένα βραβείο Γκράμι, ένα βραβείο AACTA και τρία βραβεία Guild ως κινηματογραφική ηθοποιός. Είναι η νεαρότερη ηθοποιός που έχει λάβει έξι υποψηφιότητες για βραβεία Όσκαρ, με επτά υποψηφιότητες συνολικά, και είναι μια από τις ελάχιστες ηθοποιούς που κέρδισε τρία από τα τέσσερα αμερικανικά βραβεία EGOT. Επιπρόσθετα, έχει κερδίσει βραβεία από την Αυστραλιανή Ακαδημία Κινηματογράφου & Τηλεόρασης και Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, μεταξύ άλλων, καθώς και το τιμητικό βραβείο César το 2012.

Γεννημένη στο Μπέρκσαϊρ, σπούδασε υποκριτική από την παιδική ηλικία και ξεκίνησε την καριέρα της στην βρετανική τηλεόραση το 1991. Έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο με την ταινία Ουράνια Πλάσματα (1994), για την οποία έλαβε επαίνους. Κέρδισε αναγνώριση με τον υποστηρικτικό της ρόλο στην ταινία Λογική και ευαισθησία (1995) προτού γίνει παγκοσμίως γνωστή με τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην επική ρομαντική ταινία Τιτανικός το 1997, που ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία μέχρι εκείνη την στιγμή.

Οι ερμηνείες της στις ταινίες Iris (2001), Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού (2004), Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ (2004), Κρυφές Επιθυμίες (2006), Ο Δρόμος της Επανάστασης (2008) και Στηβ Τζομπς (2015) συνέχισαν να της δίνουν επαίνους από τους κριτικούς του κινηματογράφου. Το 2008 ο κριτικός κινηματογράφου Ντέιβιντ Έντελσταϊν την περιέγραψε ως "η καλύτερη αγγλίδα κινηματογραφική ηθοποιός της γενιάς της".

Η Γουίνσλετ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού για τον ρόλο της στην ταινία The Reader (2008) και το βραβείο Έμμυ παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην μίνι σειρά Mildred Pierce (2011) από το HBO. Οι μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της μετά τον Τιτανικό περιλαμβάνουν την ρομαντική κωμωδία The Holiday (2006), την ταινία κινουμένων σχεδίων Flushed Away (2006) και τις δυο πρώτες ταινίες The Divergent Series.

Παράλληλα με την υποκριτική, έχει γίνει η αφηγήτρια σε ντοκιμαντέρ και σε παιδικά βιβλία. Έχει λάβει ένα βραβείο Γκράμμυ για την Καλύτερη Αφήγηση Βιβλίου το 2000 και για την αφήγηση του βιβλίου Listen to the Storyteller. Έχει επίσης χαρίσει την φωνή της σε τραγούδια των ταινιών της, συμπεριλαμβανομένου του single What If στην ταινία Christmas Carol: The Movie (2001).