Συνειρμικό flashback, από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στο μακελειό που “καλά κρατεί”

Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
«Τί έγινε;» ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.

Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα
μα δεν ταιριάζουνε για μένα

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
κι εσείς τα ίδια παραμύθια
Διονύσης Σαββόπουλος | Άλμπουμ: Δέκα χρόνια κομμάτια, 1975 |
στίχοι Ντίνος Χριστιανόπουλος –περί ου ο λόγος

Πόλεμοι & Πολέμοι…

Πάνε χρόνια που “όλοι” τους μείνανε εμβρόντητοι (!) βλέποντας τη φωτογραφία του μικρού προσφυγόπουλου, που κείτονταν μπρούμυτα στην ακροθαλασσιά της Αλικαρνασσού. Και τι κάνει η Ευρώπη;  Και τι κάνει ο “πολιτισμένος” κόσμος; -Αναρωτιόντουσαν.

Τι κάνει; Πόλεμο. Αυτό κάνει.

Ευρώπη και ΗΠΑ –πλάι | πλάι με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης –προεξεχούσης της Ρωσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού είναι αυτοί που κάνουν τους πολέμους στον τόπο των παιδιών. Αυτών που φεύγουν για να ζητήσουν καλύτερη τύχη εκτός. Και πνίγονται στην άβυσσο της αδιαφορίας των “νοικοκυρέων”.  

Μα ποιος να κάνει κάτι; Τα αφεντικά που τους σκοτώνουν; Από αυτούς περιμένεις; 
Μόνο η ταξική αλληλεγγύη μπορεί να βοηθήσει.
Μόνο οι λαοί  ΜΠΟΡΟΥΝ και ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν κάτι –να σώσουν τους λαούς.

Άκουσα από κάποιον  δε τις προάλλες και το εξής ωραίο. ” Αυτοί που φεύγουν δεν είναι πρόσφυγες, είναι λιποτάκτες. Δε θέλουν να πολεμήσουν  για την πατρίδα τους”.
Με αφορμή όλα αυτά, σκέψεις ξετυλίχτηκαν. Δυο ποιήματα με βόηθησαν. Το ένα είναι το γνωστό του ποιητή μας Κ. Βάρναλη. Γι αυτό άλλωστε μου ήρθε αμέσως στο μυαλό:

και στον πόλεμ’ “όλα για όλα”
Κουβαλούσα πολυβόλα
Να σκοτώνονται οι λαοί
Για του αφέντη το φαΐ

Το άλλο είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου με τίτλο “Θερμοπύλες”, που τυχαία διάβασα αυτές τις μέρες –ήξερα τον Καβάφη  Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των … Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις (!!) αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν | είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι …
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, | πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει | όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος | κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Θερμοπύλες

Κοιτάζοντας το “Herrin Massacre ” ^(##) του Paul Cadmus,
που δείχνει όλες τις φρικαλεότητες του νόμου του Lynch,
ο νους μου πήγε σε ανάλογες “κρυπτείες” των αρχαίων Σπαρτιατών
και το άγριο μακέλεμα των αρχαίων Λακεδαιμονίων,
που πριν να πάνε στο στρατό έπρεπε να είχαν τυραννήσει
εν κρυπτώ τους φουκαράδες Είλωτες.
Και σκέφτηκα πως οι τριακόσιοι του Λεωνίδα δεν αποκλείεται
λίγο πριν από τη μάχη να είχαν προπονηθεί κι αυτοί
λιντσάροντας κάποιους αθώους Είλωτες,
“τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”.
Για ποιους λοιπόν πολέμησαν;
Για την ελευθερία την Ελλήνων;
Ή μήπως για τ´ απαίσια αφεντικά τους, έτσι που να μπορούνε
ανενόχλητοι να πετσοκόβουμε τους δούλους τους;

Για ποιον οι πολέμοι τελικά; Μα τώρα πια, ο καθένας πρέπει να γνωρίζει ότι ο μόνος δίκαιος πόλεμος  είναι ο πόλεμος που οι Είλωτες, υπερασπιζόμενοι την Πατρίδα που τους ανήκει, θα στραφούν ενάντια στα αφεντικά και θα απαλλαγούν μια και καλή από αυτά, βάζοντας τέλος στους πολέμους και στην προσφυγιά.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης), γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 20 Μάρτη του 1931. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, ως διορθωτής τυπογραφικών δοκιμίων και επιμελητής εκδόσεων.
Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1950 με την ποιητική συλλογή «Η εποχή των ισχνών αγελάδων». Ακολούθησαν άλλες εννιά συλλογές.
Ιδρυτής και διευθυντής του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιοδικού «ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ» (1958–1983), των «Εκδόσεων Διαγωνίου» (1957–1998), της Μικρής Πινακοθήκης «Διαγώνιος» (1974–1995). Εξέδωσε πολλά λογοτεχνικά και φιλολογικά έργα. Βιβλία του μεταφράστηκαν στ᾿ αγγλικά, γαλλικά, σουηδικά και δανέζικα.

Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν -
Με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν

Δείτε & Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος της Ουκρανίας και εμείς 

Αυτό είναι σήμερα ο άξονας πάλης –και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.
Πολλοί –πάρα πολλοί δυστυχώς το βλέπουν αλλιώς: Το μοτίβο ότι ο Πούτιν «καθαρίζει την αυλή του» από τα σκουπίδια που συσσώρεψαν οι δυτικοί «όλα αυτά τα χρόνια από την πτώση του υπαρκτού» (ανατροπές λέμε εμείς) και δεν μπορεί να τον βάλει κανείς στο ίδιο τσουβάλι με τους εγκληματίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που έχουν μακελέψει εκατομμύρια κοσμάκη έχουνε διαλύσει κράτη κλπ. αποτελεί δρόμο αδιέξοδο, ολισθηρό και επικίνδυνο.
Κάποιος μάλιστα σήμερα σε μια ανάρτηση το πήγε παραπέρα λέγοντας «Πούτιν μην τους ακούς ... Βάρα αλύπητα τους φασίστες να ξεκαθαρίσει ο τόπος από τα αυγά του φιδιού να λευτερώσεις την Ευρώπη για δεύτερη φορά από τον φασισμό»

Σε αναμονή της απόφασης της ΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία έχουμε και πανεξόρμηση με τον “Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου” 12-13 Μάρτη | Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της

(##) σσ.
Η σφαγή του Herrin έλαβε χώρα στις 21–22 Ιουνίου 1922 στην ομώνυμη πόλη του Ιλινόις, σε μια περιοχή ανθρακωρυχείων κατά τη διάρκεια πανεθνικής απεργίας (είχε ξεκινήσει 1η Απρίλη) από την United Mineworkers of America (UMWA).
Αν και ο ιδιοκτήτης του ορυχείου (W. J. Lester) αρχικά συμφώνησε με το συνδικάτο, όταν η τιμή του άνθρακα ανέβηκε, προσέλαβε μη συνδικαλισμένους εργάτες –απεργοσπάστες γιατί «δεν έβγαινε»
Μέχρι τον Ιούνη, οι ανθρακωρύχοι είχαν εξορύξει ~60.000 τόνους …οι ελλείψεις ανέβασαν τη ζήτηση και την τιμή του άνθρακα, και ο Λέστερ σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να βγάλει κέρδος πάνω από 250.000$ και αποφάσισε να παραβιάσει τη συμφωνία που είχε κάνει με το σωματείο. Όταν τα μέλη του UMWA που εργάζονταν γι 'αυτόν αντιτέθηκαν –παλιά μου τέχνη κόσκινο, απέλυσε όλους τους συνδικαλιστές.
Στις 16 Ιούνη, ο ιδιοκτήτης φόρτωσε δεκαέξι σιδηροδρομικά βαγόνια κάρβουνο, με πάνοπλους φύλακες (είχαν πολυβόλα), που το έπαιζαν μάγκες, προκαλώντας εκ του ασφαλούς ακόμη και απλούς πολίτες και γυναικόπαιδα.

Εξαγριωμένοι ανθρακωρύχοι, πέντε μέρες μετά, φέρεται –κατά τον εργοδότη να “πυροβόλησαν” εναντίον απεργοσπαστών (το πιθανότερο ήταν πως επρόκειτο για προβοκάτσια, δεδομένου ότι το ορυχείο είχε ένοπλους φρουρούς).
Όταν οι απεργοί έκαναν κορδόνια περιφρούρησης και πολιόρκησαν το ορυχείο, οι φρουροί των  αφεντικών έριξαν στο ψαχνό και σκότωσαν τρεις συνδικαλιστές ανθρακωρύχους.
Την επόμενη μέρα, οι μάχες γενικεύτηκαν και σκοτώθηκε ο επιθεωρητής McDowell + 18 από τους 50 απεργοσπάστες και φρουροί, αργότερα και άλλοι, ανεβάζοντας το σύνολο των θανάτων σε 23.