Στον απόηχο της 8ης Μάρτη

Στη χτεσινή μας ανάρτηση για την 8^η Μάρτη | Διεθνή Μέρα της Γυναίκας, δώσαμε τίτλο «Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς “το άλλο μισό του ουρανού”»
Ακριβώς το μισό –ούτε +1%, ούτε πλην …ισότητα κοινωνική και πολιτική, που την παλεύουμε με τον τρόπο που ξέρουμε

Στον αντίποδα οι αστοί με τα ΜΜΕ|ΜΚΔ τους (βλ. ενδεικτικά CNN) που μίλησαν για “έμφυλη βία και σεξισμό καθώς και αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία” που “ζήτησαν χιλιάδες διαδηλωτές στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας”.

Αν νομίσετε πως εννοούσαν το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδος - εργατικών ομοσπονδιών, σωματείων, ενώσεων αυτοαπασχολούμενων και φοιτητικών συλλόγων, κάνετε λάθος! Προέβαλαν τη «συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος όπου έχει προγραμματιστεί συναυλία και δρώμενα», το γεγονός ότι σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία (σώ…ω…πα!) “τα δικαιώματα των γυναικών «υπέστησαν επίθεση» το 2021” ενώ τα συνθήματα –λένε, ήταν «τι κάνω με το σώμα μου δεν αφορά κανέναν», «ακόμα και αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω όχι σημαίνει ότι δεν θέλω» -«στη Θεσσαλονίκη, μαζί με πολλά αντιπολεμικά μηνύματα»…

Συζητώντας –τηλεφωνικά (προς το παρόν –ακόμη, αρνείται να βγει στη μάχη λόγω Covid) με την καλή φίλη Χαρούλα η κουβέντα το ΄φερε στη γυναίκα της αντίστασης και του ΔΣΕ και συγκεκριμένα στη “ζαλίγκα” (είχαμε και συζήτηση “ιστορικο_ετυμολογική” για τον όρο) την παρέπεμψα στο “Αγώνας είναι αυτός συναγωνιστή, αγώνας... Αν τον κερδίσουμε τα κερδίσαμε όλα, κι όταν τον χάσουμε τα χάνουμε όλα”.
(από το βιβλίο "Με τους Αντάρτες στα βουνά" του πρωτομάστορα και ποιητή της τέχνης της φωτογραφίας, «με τις απανωτές δυστυχίες μας και τις λιγοστές χαρές μας» φωτογράφου της Εθνικής Αντίστασης Σπύρου Μελετζή)

🔹 Μια μέρα είχα πάει σ’ ένα κοντινό χωριό που λέγεται Στένωμα. Σ’ αυτό το χωριό ήταν εγκατεστημένο το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. και τράβηξα κάτι φωτογραφίες. Όταν γύριζα πίσω στη Βίνιανη νωρίς το απόγευμα, βρήκα στο δρόμο μια ομάδα γυναικών που ξεκουράζονταν σε μια βρύση που βρίσκεται πριν από τη Βίνιανη. Να ένα ωραίο θέμα, είπα μέσα μου. Θα φωτογραφίσω αυτές τις γυναίκες με τις ζαλίγκες τους μόλις ετοιμασθούν να ξεκινήσουν. Τις πλησίασα και τις χαιρέτισα κατά τον συνηθισμένο τρόπο:

🔹 Γεια σας συναγωνίστριες...
🔺 Γεια σου συναγωνιστή
🔹 Από πού έρχεσθε;
🔺 Από τη Νεράιδα -συναγωνιστή

Κι’ όταν άκουσα πως ερχόταν από το χωριό Νεράιδα κι είχανε περπατήσει έτσι φορτωμένες πέντε ώρες, άρχισαν πάλι οι τύψεις να με βασανίζουν. Πέντε ώρες πορεία και φορτωμένες έτσι. Ε, αυτό πια πώς να το χωρέσει ο νους μου…
Ανάμεσά τους ξεχώριζε μια γριά (είναι αυτή που έχω στο λεύκωμά μου με την κασόνα ζαλίγκα). Αυτή τράβηξε πιο πολύ την προσοχή μου, οι άλλες ήταν νέες, και την ρώτησα τότε:

🔹 «Καλά, εσύ συναγωνίστρια, δεν έχεις κανένα δικό σου, καμιά κόρη, καμιά αγγόνα, να ερχόταν εκείνη “αγγαρεία”, παρά φορτώθηκες εσύ γριά γυναίκα αυτή την κασόνα και περπάτησες τόσες ώρες.»

Να τι μ’ απάντησε εκείνη η Ευρυτάνα γυναίκα:

🔻 «Έχω συναγωνιστή, και κόρες κι αγγόνες, αλλά όλες πήγανε σήμερα “αγγαρεία”.
Αγώνας είναι αυτός συναγωνιστή, αγώνας. Αν τον κερδίσουμε τα κερδίσαμε όλα, κι όταν τον χάσουμε τα χάνουμε όλα».

Βούρκωσαν τα μάτια μου –γράφει ο Μελετζής κι άθελα άρχισαν να κυλάν τα δάκρυα.
Καμώθηκα πως ήθελα να πιω νερό και πήγα κοντά στη βρύση. Πλύθηκα για να κρύψω τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό μου και να πάρω λίγο κουράγιο. Και χίλια κανόνια να έπεφταν με μιάς ίσως θα μπορούσαν να τ’ αντέξουν τ’ αυτιά μου. Μα τούτα τα λόγια της Ευρυτάνας γριάς ήταν αδύνατο να τ’ αντέξω.

Την ίδια στιγμή σαν να βρισκόμουνα σε έκσταση ή έβλεπα ένα θάμα, άρχισε εκείνη η γυναίκα με την κασόνα ζαλίγκα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να γίνεται στοιχειό και δράκαινα, να ξεπερνά τις κορφές του Βελουχιού και ν’ ανεβαίνει στα μεσούρανα.
Μέσα στο νου μου αυτή η γυναίκα έλαμψε και φωτίστηκε και στάθηκε μπροστά μου επιβλητική, μεγαλόπρεπη, ακατάλυτη. Κι εγώ μπροστά της ένας νάνος, ένα τίποτε. Την έβλεπα και δεν τη χόρταινα. Να, έλεγα, αυτή είναι η Ελλάδα, βουνήσια Ελλάδα, που αγωνίζεται και μάχεται για τη λευτεριά.

Ήθελα να τρέξω κοντά της, να την αγγίξω, να πάρω κι εγώ δύναμη, να πάρω κουράγιο να γεμίσω την ψυχή μου με πίστη και θάρρος, με αυτοπεποίθηση για να μπορώ να πράξω κι εγώ κάτι. Μα δεν είχα ούτε μια στάλα δύναμη. Τα πόδια μου λες κι είχαν κολλήσει σε λάσπη ή είχαν ριζώσει μεσ’ στη γη, δεν μπορούσα να τα κουνήσω και έτσι καρφώθηκα στο ίδιο μέρος και την κοίταζα αμίλητος και σαν υπνωτισμένος. Και μόνο όταν σηκώθηκαν και οι άλλες κοπέλες με τις ζαλίγκες τους και μούπαν «Γεια σου συναγωνιστή», τότε συνήλθα. Τότε τις φωτογράφισα κι έφυγα ντροπιασμένος.

Σκεπτόμουνα πάντα, κι ως τα σήμερα ακόμα, τι έδωσε ο λαός μας σ’ αυτό το διάστημα της κατοχής και τι αντάλλαγμα πήρε για τις τόσες και τόσες του θυσίες. Έρχονται στιγμές, ακόμα και σήμερα, που φέρνω μπρος στα μάτια μου όλο αυτό το μεγαλείο του λαού μας όπως το ζήσαμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη, την ευλογία του θεού και βρεθήκαμε τότε στην Ελεύθερη Ελλάδα, και πονώ για τον λαό μας και για την κατάρα που τον δέρνει. Κι όταν μάλιστα ξέρεις ποια είναι αυτή η κατάρα τότε πονάς ακόμα πιο πολύ. ▪️

(…)
Τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι που με τον απελευθερωτικό τους αγώνα έγραψαν ιστορία, πριν η ιστορία ασχοληθεί μαζί τους, ένας - ένας έφυγαν.
Κάθε χρόνο, στο «προσκλητήριο», όλο και κάποιοι απουσιάζουν.
Μαζί τους φεύγει μια εποχή, όχι όμως και τα προβλήματα και τα αιτήματα για ψωμί, δουλιά, λευτεριά.

Μου έφερες τσιγάρα μωρέ ζαγαρι; | Στη θεια Φώτω

Ένας άλλος φίλος –κατά δήλωση φούρναρης (αν και σπούδασε μηχανολογία ΤΕΙ Πειραιά), κάτοικος Πρέβεζας (;;) με επισήμανση “Αυτές τις γυναίκες θέλω να θυμάμαι και να τιμώ ! - γι αυτές τις γυναίκες νιώθω τόση μα τόση υπερηφάνεια και τις λατρεύω - αυτές πρέπει να  μνημονεύουμε, όχι μόνο σήμερα όχι μόνο αύριο ούτε μεθαύριο. Μα κάθε μέρα. // Στη θεια Φώτω” !!! … γράφει

- Μου έφερες τσιγάρα μωρέ ζαγάρι;

Με ρώτησε με φωνή δυνατή και συνάμα γεμάτη αγάπη η ηλικιωμένη γυναίκα.

-Σου φερα Θεια Φωτω απάντησα εγω.

Άντε βαλε εσύ το μπρίκι στη φωτιά. Πάω εγώ να μοιράσω τα υπόλοιπα ψωμιά στο χωριό και σε κανα τέταρτο θα είμαι πίσω.

-Άιντε καμάρι μου και γω θα στον έχω έτοιμο τον καφέ.

Άιντε σύρε στη δλεια σου.
Έφυγα του σκοτωμού.
Ήθελα να τελειώσω όσο γρηγορότερα γινόταν.
Ήθελα να γυρίσω και να πιω τον καφέ απ τα χεράκια της "αραβωνιάρας" μου.
Έτσι θέλαμε να λέμε ο ένας τον άλλον.
Πατημένα τα 45 εγώ τότε κι η θεια Φωτω είχε περάσει τον ένα αιώνα ζωής πριν κανα τεσσάρι χρόνια.
Λεβέντισσα.

Νταρντανογυναίκα σε όλα της.
Τετρακόσια ταχε. Δε φορούσε καν γυαλιά όταν της έφερνα τον Ριζοσπάστη να τον διαβάσει.
Όλα τα φρόντιζε μόνη της. Όλα όμως
-Άμα έρθεις αύριο καμάρι μου να μου φέρεις ένα πάκο μακαρόνια και κανα καλμαλίνη, ντάξει;

-Ό,τι θέλει το κορίτσι μου απαντούσα εγώ.

Μπορώ να πω όχι;
Σε ποιον να πεις όχι άλλωστε;
Σε ποιον;
Στον άνθρωπο που σέβονταν και καμάρωναν όλοι;
Άπαντες στο μικρό μαρτυρικό χωριό ήταν περήφανοι και καμάρωναν για την αντάρτισσα Φωτεινή.
Τέσσερα βόλια την είχαν βρει στο κορμί της και κείνη επέζησε. Έγκυος τότε στην μοναδική της κόρη την Ιουλία. Τα κατάφερε. Επέζησε.
Πέρασε φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες, ξύλο ανελέητο.
Δε λύγισε.
Δεν υπέγραψε.
Αγωνίστρια σε όλα της.

-Μου δίνει ζωή ο Θεός για τούτη δω την κοπέλα έλεγε δείχνοντας την ογδοντάχρονη κόρη της. Άμα πεθάνω εγώ θα χαθεί και τούτη.

Χαιρόμουν να καθόμαστε μαζί και να κουβεντιάζουμε για ώρες στο μικρό δωμάτιο με την ξυλόσομπα στη μέση.
Λέγαμε για το κόμμα, για τα καινούργια μέτρα που θα ψήφιζε η κυβέρνηση. Για τα συλλαλητήρια που οργανώνονταν απ΄ το ΠΑΜΕ.

-Μακάρι να με βάσταζαν τα ποδάρα μου και θα ρχόμουν και γω μαζί σου αύριο μου έλεγε. Γέρασα μωρέ. Δε βαστάω πια.
- Εσύ θεια Φωτω τις βάζεις όλες κάτω απαντούσα εγώ θέλοντας να εμψυχώσω τη γριά αντάρτισσα.

Ποιος;
Εγώ.

Πες μου τώρα για το Γράμμο. Πες μου πως γνώρισες τον άντρα σου. Θέλω να μάθω. Πες μου πού τον κρέμασαν οι φασίστες. Πέστα μου όλα.

Και κείνη μου τα λέγε ξανά και ξανά, μέχρι που κουραζότανε και ακουμπούσε πίσω το κεφάλι της και την έπερνε ο ύπνος.

Κι εγώ σαν καλός αραβωνιάρης της έβγαζα τις παντόφλες, της ανέβαζα τα πόδια στο κρεβάτι και την σκέπαζα με την κουβέρτα της. Έφευγα σιγά σιγά μη την ξυπνήσω για να ξαναβρεθούμε πάλι την άλλη μέρα. Με φρέσκο καφέ με καινούριο πακέτο τσιγάρα και καινούργιες ιστορίες απ το Γράμμο.

Έτσι διδάχθηκα εγώ την ιστορία.
Όχι απ τα βιβλία του σχολείου και τις ιστορικές ψευτιές των μεγαλοεκδοτών.
Όχι απ' τα πληρωμένα ντοκιμαντέρ και τα σκηνοθετημένα ψεύτικα βίντεο του γιου τιουμπ.
Αυτές τις γυναίκες θέλω να θυμάμαι και να τιμώ !
Γι αυτές τις γυναίκες νιώθω τόση μα τόση υπερηφάνεια και τις λατρεύω.
Αυτές τις γυναίκες πρέπει να  μνημονεύουμε, όχι μόνο σήμερα όχι μόνο αύριο ούτε μεθαύριο.
Μα κάθε μέρα.

Στη θεια Φώτω !!!

“Ελλάδα τέλος –από δω και πέρα τίποτα!”

Δημήτρης Ραβάνης – Ρεντής: γεννήθηκε το 1925. Το έργο του είναι πλούσιο και πολυεδρικό.
Θα επισημάνουμε μόνον ορισμένα σημεία πολύ περιληπτικά, κάνοντας ένα χρονικό χωρισμό.

Περίοδος 1940 - 1944. Περίοδος νεανική. Πυκνών αντιστασιακών εμπειριών και πείρας ζωής.
Κυριαρχεί στο έργο του η ποίηση και το ηρωικό στοιχείο, τα θούρια, το θεατρικό σκετς και «επιθεώρηση». Ανάμεσα σ' αυτά και η επιθεώρηση «Η φαλάκρα του Μουσολίνι», που παιζόταν στους συνοικισμούς από ερασιτεχνικό θίασο.

Περίοδος 1944 - 1949. Περίοδος του εμφύλιου πολέμου. Ο Ρεντής πολεμά με το ντουφέκι και την πένα. Το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ συγκροτεί έναν περιοδεύοντα θίασο, με επικεφαλής τον αείμνηστο Αντώνη Γιαννίδη. Εκείνη την εποχή έγραψε και τα τραγούδια «Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι», «Είμαστε εμείς θεμελιωτές», «Ο Μπελογιάννης ζει» και άλλα.

Περίοδος 1949 - 1968... Είναι η περίοδος της ωριμότητας του πληθωρικού ταλέντου του. Δημοσίευσε πάνω από 25 έργα: Τρία μυθιστορήματα, δύο νουβέλες, δύο συλλογές διηγημάτων, πέντε θεατρικά, εννιά ποιητικές συλλογές και τα άλλα ήταν παιδικά βιβλία. Δεν άφησε κανένα είδος τέχνης ανεκμετάλλευτο. Εγραψε σενάρια, έγινε κινηματογραφικός καλλιτεχνικός διευθυντής, γύρισε δική του ταινία, που είχε μεγάλη επιτυχία και απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία. Πέθανε στις 21 Μάρτη του 1996.

Πλήρης άνθρωπος και δημιουργός
Η ζωή του "ένα κομμάτι ουρανός"