Καντηλιάζοντας & ανεμολάμνοντας - Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;

💥  Μαίνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση
💥  Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν - με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν.

ℹ️  Όλες οι εξελίξεις, χωρίς την λογοκρισία των αστικών ΜΜΕ στον 902.gr - Η γνώση είναι δύναμη
🔴  Και στο Ριζοσπάστη καθημερινά

Ενώ χιλιάδες Αμερικανοί “εθελοντές” ζητούν να πολεμήσουν στην Ουκρανία, σύμφωνα με το «Voice of America», 🔳  μισθοφόρους για αναζητά η Ουκρανική πρεσβεία στην Αθήνα με ανάρτησή της στο λογαριασμό που διατηρεί στο Facebook.
"Στην πλατφόρμα -λένε, οι ξένοι μπορούν να βρουν τον αλγόριθμο του πώς να γίνουν μέρος της Λεγεώνας της Άμυνας, καθώς και να βρουν τις απαραίτητες επαφές ξένων αποστολών της Ουκρανίας σε όλες τις χώρες όπου συγκροτούνται ξένες εθελοντικές μονάδες".
Η ελληνική κυβέρνηση … «ουδέν σχόλιον»

Πίνακας του Δημήτρη Μυταρά – “Χαρταετός”

Πάνε χρόνια και χρόνια, που εμείς οι μεγαλύτεροι –στο χωριό ή στο κλεινόν άστυ φτιάξαμε και πετάξαμε τον πρώτο μας χαρταετό: με «χαρτί γλασέ», «μάνες» από καλάμι …και αλευρόκολλα. Με «βουηστρίνια» ή σκουλαρίκια και ουρά από παλιές εφημερίδες. Κάποιοι πιο «πλούσιοι» αγόραζαν έτοιμες «μάνες» από σουηδικό και χρησιμοποιούσαν «αραβική γόμα» και «κορδονέτο», αντί για τον φτηνιάρικο σπάγκο. Μάθαμε και εμπειρικά πως το εξάγωνο έχει περιστροφικές συμμετρίες, η πλευρά είναι το μισό της μεγάλης διαγώνιου.

Οι δοκιμές ξεκίναγαν αρκετές μέρες πριν την Καθαρή Δευτέρα, εδικά ελέγχαμε τα «ζύγια» και το «καντήλιασμα», κάναμε δοκιμές με βοηθό (που μας έκανε «κεφάλι») ή χωρίς και υπήρχε πάντα εφεδρική ουρά σε περίπτωση που τα μποφόρια το απαιτούσαν.
Με μεγαλύτερους εχθρούς την άπνοια και τη βροχή περιμέναμε να ξημερώσει για τις θριαμβευτικές απογειώσεις.
Κάθε χρόνο πιο έμπειροι δοκιμάζαμε και νέες μορφές –κάποτε (το 61;) έκανα ένα μυστήριο κατασκεύασμα, που παραδόξως πέτυχε, σε σχήμα πύραυλου που έγραφε ΕΣΣΔ και …15%.

Υπήρχαν και οι “πολεμοχαρείς” από τότε, με τα ξυραφάκια στην ουρά (τα ASTOR αποτελεσματικά κατά 50%, τα Gillette “θέριζαν” –και έπρεπε να τον κυνηγάς κατά Φλωρίντα μεριά προς το Χαλάνδρι, κάτω από την "6^η Χολαργού", κάπου δίπλα στον "Κοντοσκίδη" με οικόσιτα κοτόπουλα, γουρούνια κλπ.)

«Πέστε πως ονειρεύομαι την επανάσταση των χαρταετών.
Πέστε πως θέλω να πάρω εκδίκηση για τις χαμένες “Καθαρές Δευτέρες”, που με κράτησαν δεμένο στη γη με το κουβάρι της κλεμμένης καλούμπας κρατημένο σφιχτά στο ιδρωμένο μου χέρι. Πέστε μου ό,τι θέλετε.
Εκείνο που ονειρεύουμαι πάνω απ’ όλα είναι να δω τον ουρανό γεμάτο επαναστατημένους, κόκκινους χαρταετούς.
Και τη γη γεμάτη από παιδιά που δε θα κοιτάζουν τον ουρανό με δακρυσμένα τα μάτια.
                           (Γ. Χουρμουζιάδης στο Ριζοσπάστη πριν 30 χρόνια)

Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.
Κι αυτό που σήμερα μετράει, βέβαια, είναι η δική μας η δύναμη, τα δικά μας τα ζύγια. Μετράει να είναι γερές οι δικές μας καλούμπες και καλοφτιαγμένοι οι σκελετοί, που μόνοι εμείς θα φτιάξουμε με καινούριες οδηγίες, δοκιμασμένες κάτω από συνθήκες αντίξοων καιρών

Ο (λαθρο;)μετανάστης

Πιο πάνω από τα Τίρανα, από το Χάρκοβο, απ’ το Κίεβο, απ’ τη Σαλονίκη ίσαμε με λίγα χιλιόμετρα, , βρίσκεται η Κρούγια, το Центральний парк культури (πάρκο  Maxim Gorky) το Бровари (Μπρόβαρι) …η Πλατεία Αριστοτέλους όπου γεννήθηκε κάποιος εθνικός ήρωας (γνήσιος πχ. ο Σκεντέρ Μπέης) ή “μαϊμού” ( Στεπάν Μπαντέρα, δοσίλογος που αγωνίστηκε κατά της Σοβιετικής Ένωσης).
Κάπου εκεί κόλλησαν και κάποιοι κολασμένοι του πολέμου – χρόνια τώρα 💥 Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν - με των λαών το αίμα τα σύνορα αλλάζουν καταφέρνοντας να πάρουν άδεια –πράσινη | γκρι κάρτα: τους λέγανε Φράνο, Αλιόσα, Σεριόζα Αχμέτ –κάπως έτσι.
Να στήσουν το δικό τους μικρομάγαζο –οι τυχεροί, πουλώντας γνήσια και μη υπάρχοντα -“Souvenirs from …”, “Popular arts” από την «πατρίδα» γκραβούρες, τσεβρέδες, κεντημένες ποδιές παλιά περιοδικά, μέχρι Γκρόρμπι και pizza Hut, οικοδομή άλλοι (καπιταλιστική ανοικοδόμηση μετά τις έξυπνες βόμβες)– όσο για τις γυναίκες, που έχουν και την τιμητική τους αύριο 8 Μάρτη, …άστα να πάνε.

Και συνήθως κάποιος τρίτος της παρέας –κάποιος όχι σαν τον τρελό του Βάρναλη, που “δεν πρόκανε να δει τον κόσμο ανάποδα” αλλά σύγχρονη καρικατούρα με άθλια “αθλητικά” παπούτσια -ξυπόλυτος στην ουσία, με ψεύτικο σήμα Adidas, τρύπιο κόκκινο σώβρακο, μάλλινη καφετιά φανέλα με στάμπα του θείου Σαμ, κεντημένο ένα κροκοδειλάκι, Λακόστ στο πουλόβερ κάπως έτσι.

8η Μάρτη -Μέρα της γυναίκας

 

Δίπλα στη θάλασσα, της Σαλονίκης με τις κίτρινες ομπρέλες –που φωτίστηκαν χτες βράδυ Κυριακή με τα χρώματα της Ουκρανίας και ντεκόρ τις πουτάνες: φτηνές –απ’ ότι λένε, Πολωνέζες και Βουλγάρες, καλά κορίτσια και πονόψυχα, για ψηλά εισοδήματα Ρωσίδες και Ουκρανές –ειδικά από το Κίεβο.

🔷 🔶 🔷

Ο καπιταλισμός όλα τα έχει. Και τα κορίτσια, να πούμε, αν δεν “έπεφτε” το σύστημα (καπιταλιστικές ανατροπές λέει το ΚΚΕ με την ξύλινη γλώσσα του), δε θα ‘ρχονταν εδώ. Θα τη βγάζαμε στεγνή. Μη γελάς ρε…ε!

🔷 🔶 🔷

Ο Φράνο, που είπαμε παραπάνω κατηφόριζε για τον παράδεισο, μαζί με 2-3 άλλους …ένας είχε τη γυναίκα του άρρωστη, χρόνια τώρα και χρειαζότανε φάρμακα, φουστάνια, σουτιέν καινούρια, κόκκινες κιλότες να τις φοράει, όταν θα γίνει καλά και να του χορεύει καρσιλαμά με τα τραγούδια του Νταλάρα…
Και τότε ακριβώς ακούστηκε το «Αλτ» του συνοριοφύλακα. Τι θα πει «Αλτ»; Κανένας δεν μπορούσε να τους σταματήσει… άλλος ονειρευόταν να ανοίξει παγωτατζίδικο σε κεντρική πλατεία, ο δεύτερος κατάστημα γυναικείων εσωρούχων και ο τρίτος τίποτε -ήθελε απλά ν’ αλλάξει τη ζωή του, ενώ ο Φράνο πάση θυσία να στήσει μια μέρα τη μεγάλη επιγραφή, που θα αναβόσβηνε και θα έγραφε «Gifts, Post carts, Marlboro, Popular Arts». Τι «Αλτ» λοιπόν; Έδωσαν μια και άρχισαν να κατηφορίζουν κουτρουβαλώντας.
Ξανακούστηκε τότε πιο άγρια η φωνή «ALT-Αλτ». Και ύστερα ο πυροβολισμός. Ένας καυτός πόνος τρύπησε το δεξί αυτί του Φράνο. Καυτός, όπως το σαλέπι που έπινε στου Νταμιάν. Ύστερα τίποτε. Ο Φράνο ξαπλώθηκε κάτω από μια καστανιά με τα χέρια ανοιχτά σαν σκοτωμένο πουλί. Έτσι που έπεφτε ο άσπρος σάκος του σκάλωσε σε ένα κλαδί της καστανιάς. Σκίστηκε κι από μέσα πετάχτηκαν στην κατηφόρα οι στρατιωτικές αρβύλες του μακαρίτη του πατέρα του κι από πίσω οι γιοφκάδες της μάνας του, που θα τις πουλούσε ο Φράνο για ν’ αγοράσει ένα καινούριο βυσσινί πουκάμισο. Τώρα πια δεν το χρειαζότανε. Τα μάτια του είχανε χαθεί ανάμεσα στα κλαδιά της καστανιάς κι έμειναν να κοιτάνε απορημένα την παλιά αγορά της Κρούγιας! Αυτός ήτανε πάνω σε ένα άσπρο άλογο που κάλπαζε πάνω-κάτω. Μια στεκότανε μπρος στο καφενείο του Νταμιάν και μια κάτω από το παράθυρο της μάνας του. Κι από πίσω από το άλογο έτρεχε ολόγυμνο το ένα κορίτσι από το σπίτι, η πιο όμορφη η Ουκρανή –και ξωπίσω η τσαχπίνα Πολωνέζα.
Το άλογο σταμάτησε κι αυτός ξεπέζεψε βιαστικά. Έβγαλε το βυσσινί πουκάμισο που φορούσε κι έτρεξε στο γυμνό κορίτσι. Να το σκεπάσει ήθελε, για να μην κρυώνει μέσα στη χιονισμένη την Κρούγια.
Μα δεν έβλεπε τίποτα. Όλα είχαν γίνει ένα μαύρο σύννεφο. Ακόμα και το άλογο ήτανε τώρα μαύρο. Και τα γυμνά στήθια του κοριτσιού μαύρα κι αυτά. Το άλλο πρωί ήρθανε πέντ’- έξι συνοριοφύλακες. Τον έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια. Τον κούνησαν πέρα-δώθε. Εϊ οπ. Και τον πέταξαν στην καρότσα του αγροτικού. Ο άσπρος σάκος είχε μείνει κρεμασμένος στα κλαδιά της καστανιάς. Τώρα ήταν άδειος. Οι αρβύλες, τα σώβρακα, οι μάλλινες οι φανέλες και οι γιοφκάδες είχανε κυλήσει στην κατηφόρα.
🔶💥  Η ιδέα από δημοσίευμα στο Ριζοσπάστη 2004 (ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ")

Και μόνο τότε αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των χαρταετών μας.
Τότε που καταλάβαμε πως το όνειρο μια άλλης ζωής, όμοιας για όλους, χωρίς ανταύγειες πολέμων και αριθμούς άδικων θανάτων, δε θα γινόταν ποτέ μάθημα στις αίθουσες των σχολείων μας.
Δε θα γινόταν ποτέ «κεντρικό δίδαγμα» στο στόμα των φοβισμένων δασκάλων. Αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το συμβολισμό των πεθαμένων χαρταετών μας, τότε που καταλάβαμε πως οι καλοί έφυγαν και πως όσοι ήτανε καλοί και έτυχε να μείνουν μας ψιθύριζαν τους τρόπους, για να ξεπεράσουμε το τυχαίο της Καθαρής Δευτέρας.
Να κοιτάξουμε τον ουρανό της μελαγχολικής μας ζωής με τα δικά μας τα μάτια, στεγνά κι ανοιχτά, απειλητικά και παμφάγα, με μάτια που να βλέπουν πίσω από τα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα, πίσω από τις γαλάζιες τρύπες των στημένων ουρανών, που μόνοι τους ποτέ δε θα συντρέξουν στην απογείωση των χαρταετών μας.

  Να στηριχτούμε σε ό,τι πιο δυνατό μετράει.

Θέλω να πω με άλλα λόγια -το έχω ξαναπεί και αλλού, πως σήμερα είναι ανάγκη, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να κουνήσουμε και τα δικά μας τα χέρια.
Η Αθηνά δε φτάνει από μόνη της. Δε φτάνουν μόνο οι καλοί αρχηγοί, όσο καλοί και να είναι. Αυτοί έχουν τη λάτρα, το καθημερινό πάνε κι έλα, μπαινοβγαίνουν σε πόρτες που είναι «δύσκολες… όταν η χρεία τες κουρταλεί…», που θα έλεγε και ο Σολωμός.
Εμείς οι άλλοι πρέπει να πάρουμε τους χαρταετούς μας και να βγούμε στους δρόμους, αδιαφορώντας για όσα δυσμενή και θλιβερά μας απαγγέλλουν οι κομψευόμενες και οι  Sakis Arnaoutoglou των μετεωρολογικών δελτίων.
Να βγούμε στους δρόμους με τους χαρταετούς μας, αποφασισμένοι να τους «καντηλιάσουμε» αυτή τη φορά, είτε το θέλει είτε όχι η «Καθαρή Δευτέρα».